به نام خداوند جـان و خرد ///// کـزین برتر انـدیـشـه بر نگذرد
خداوند نام و خداونـد جای ///// خـداونـد روزی ده رهـنـمای
خداوند کیوان وگردان سپهر//// فـروزنـده ی مـاه و ناهید ومهر
ز نام و نشان و گمان برتر است //// نگارنده ی بر شده پیکر است
به بـینـندگان آفریـنـنـده را //// نـبینی مرنجان دو بـیـنـنده را
نـیـابد بدو نیز اندیـشـه راه //// کـه او بـرتر از نام و از جـایگاه
سخن هر چه زین گوهران بگذرد //// نیـابد بدو راه و جـان و خرد
خرد گر سـخـن برگزیند همی //// هـمـان را گزیـند که بیند همی
ستودن نداند کسی او را چو هست //// میان بـندگی را بـبایدت بست
خرد را و جان را همی سنجد اوی //// در اندیشه ی سخته کی گنجد اوی
بـدیـن آلت رای و جان و زبـان //// ستود آفرینـنـده را کـی تـوان
به هستیش باید که خسـتو شوی //// ز گفتـار بی کار یـکسـو شـوی
پرســتنده باشی و جـویـنده راه //// به ژرفی به فرمانش کـردن نگاه
تــوانـا بـود هـر کـه دانـا بـود //// ز دانـش دل پـیـر بـرنـا بـود
از این پرده برتر سخن گاه نیست //// ز هستی مر اندیشه را راه نـیست
------------------------------------------------------------------------------------------------
کنون ای خردمند وصف خرد //// بدین جایگاه گفتن اندر خورد
کنون تا چه داری بیار از خرد //// که گوش نیوشنده زو برخورد
خرد بهتر از هرچه ایزد بداد //// ستایش خرد را به از راه داد
خرد رهنمای و خرد دلگشای //// خرد دست گیرد به هردو سرای
ازو شادمانی وزیت غمیست //// وزویت فزونی و وزویت کمیست
خرد تیره و مرد روشن روان //// نباشد همی شادمان یک زمان
چه گفت آن خردمند مرد خرد //// که دانا ز گفتار او بر خورد
کسی کو خرد را ندارد ز پیش //// دلش گردد از کرده ی خویش ریش
هشیوار دیوانه خواند ورا //// همان خویش بیگانه داند ورا
ازویی به هر دو سرای ارجمند //// گسسته خرد پای دارد به بند
خرد چشم جانست چون بنگری //// تو بی چشم شادان جهان نسپری
نخست آفرینش خرد را شناس //// نگهبان جان است و آن سه پاس
سه پاس تو چشم است و گوش و زبان //// کزین سه رسد نیک و بد ، بی گمان
خرد را و جان را که یارد ستود //// وگر من ستایم که یارد شنود
حکیما چو کس نیست گفتن چه سود //// از این پس بگو کافرینش چه بود
تویی کرده ی کردگار جهان //// ببینی همی آشکار و نهان
به گفتار دانندگان راه جوی //// به گیتی بپوی و به هرکس بگوی
ز هر دانشی چون سخن بشنوی /// از آموختن یک زمان نغنوی
بدانی که دانش نیاید به بن
-----------------------------------------------------------------------------------------
ترا دانش و دین رهاند درست //// در رستگاری ببایدت جست
وگر دل نخواهی که باشد نژند //// نخواهی که دایم بُوی مستمند
به گفتار پیغمبرت راه جوی //// دل از تیرگی ها بدین آب شوی
چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی //// خداوند امر و خداوند نهی
که خورشید بعد از رسولان مه //// نتابید بر کس ز بوبکر به
عمر کرد اسلام را آشکار //// بیاراست گیتی چو باغ بهار
پس از هردوان بود عثمان گزین /// خداوند شرم و خداوند دین
چهارم علی بود جفت بتول //// که او را به خوبی ستاید رسول
که من شهر علمم علیم دَرَست //// درست این سخن قول پیغمبرست
گواهی دهم کاین سخن ها ز اوست //// تو گویی دو گوشم پر آواز اوست
علی را چنین گفت و دیگر همین //// کزیشان قوی شد بهر گونه دین
نبی آفتاب و صحابان چو ماه //// بهم بسته ی یکدیگر راست راه
منم بنده ی اهل بیت نبی //// ستاینده ی خاک پای وصی
حکیم این جهان را چو دریا نهاد //// بر انگیخته موج ازو تندباد
چو هفتاد گشتن برو ساخته //// همه بادبان ها بر افراخته
یکی پهن کشتی به سان عروس //// بیاراسته همچو چشم خروس
محمد بدو اندرون با علی //// همان اهل بیت نبی و ولی
خردمند کز دور دریا بدید //// کرانه نه پیدا و بن ناپدید
بدانست کو موج خواهد زدن //// کس از غرق بیرون نخواهد شدن
به دل گفت اگر با نبی و وصی //// شوم غرقه دارم دو یار وفی
همانا که باشد مرا دستگیر //// خداوند تاج و لوا و سریر
خداوند جوی می و انگبین //// همان چشمه ی شیر و ماء معین
اگر چشم داری به دیگر سرای //// به نزد نبی و علی گیر جای
گرت زین بد آید گناه منست //// چنین است و این دین و راه منست
برین زادم و هم برین بگذرم //// چنان دان که خاک پی حیدرم
دلت گر به راه خطا مایلست /// ترا دشمن اندر جهان خود دلست
نباشد جزء از بی پدر دشمنش //// که یزدان به آتش بسوزد تنش
هر آنکس که در جانش بغض علیست //// از او زارتر در جهان زار کیست
نگر تا نداری به بازی جهان //// نه برگردی از نیک پی همرهان
همه نیکت باید آغاز کرد //// چو با نیکنامان بُوی همنورد
از این در سخن چند رانم همی
همانا کرانش ندانم همی
--------------------------------------------------------------------------------------
علاقه مندی ها (Bookmarks)