نور یک نکته:
روشنگری در نهایت چیزی نیست جز وضعیت طبیعی هستی.
هرگاه از روشنگری یا بیداری معنوی سخن گفته می شود، هدف بیداری از خودپرستی و از ذهن است.
در مراقبه واقعی، این گرایش ذهن به کنترل و نظم بخشی، از همان ابتدا مردود است.
نقطه آغاز مراقبه رها کردن کنترل ونظم بخشی ذهن است.
بسیاری از رهجویان وقتی به مراقبه می نشینند ، اولین هدفشان این است:"بسیار خوب حالا چگونه ذهن را کنترل کنم" و این همان اشتباهی است که آنرا استثمار ذهن می نامند.
زمانی که رهجوی ذن به قصد سکون و سکوت به مراقبه می نشیند و تلاش می کند که با کنترل ذهن به آرامش دست پیدا کند، آنچه که ذهن انجام می دهد "چه کار کنم تا حس بهتری را خلق نمایم" شاید با رسیدن به روشهایی برای مدتی به حس و حال بهتری دست یابید اما وقتی که با کنترل ذهن به حالت خاصی از آرامش می رسیم مانند آن است که فردی را با بستن دهانش مدتی ساکت نگه داریم.
شما فرد را ساکت نموده اید اما این کار را با روشی ستمکارانه انجام داده اید.زمانی که دهان فرد دوباره باز شود حرفهای زیادی برای گفتن خواهد داشت.
بسیاری از رهجویان ذن در زمان مراقبه آرامش را تجربه می کنند اما پس از مراقبه دوباره ذهن پرچانگی خود را آغاز می کند و آرامش از میان می رود.
مراقبه ناب کسب مهارت در روش و تکنیک خاصی برای کنترل ذهن نیست بلکه رها ساختن کنترل ذهن است. این مراقبه جان بخش است و هر عمل دیگری غیر از این در واقع نوعی تمرکز است.
مراقبه و تمرکز دو عمل کاملا متفاوت هستند، تمرکز یک نظم است و مراقبه رها سازی کنترل، رها سازی هدایت تجربیاتمان.
شالوده واقعی مراقبه دست کشیدن از هدایت و کنترل ذهن است.
آکادمی ذن یاسا
علاقه مندی ها (Bookmarks)