معرفي نويسندگان مورد علاقه تان

[rezaee]

بوريس پاسترناک
زمینه فعالیت شاعر، نویسنده مطرح روس و برندهٔ جايزه نوبل ادبيات در سال ۱۹۵۸ تولد ۱۰ فوريه ۱۸۹۰
مسكو، امپراتوری روسيه مرگ ۳۰ مه ۱۹۶۰
پردلكينا، اتحاد جماهير شوروی کارهای برجسته دکتر ژیواگو


زندگی نامه

در فوريه ۱۸۹۰ در خانواده «لئانيد لسيپويچ پاسترناک» - آكادميسين نقاشی، استاد دانشكده نقاشی، معماری و مجسمه‌سازی- و «رزا ايزيدرونا كاوفمان»- پيانيست مشهور- پسری متولد شد كه نامش را باريس (بوريس) گذاشتند. بوريس در سال ۱۹۰۶ تحصيلات متوسطه را به پايان رسانيد و در سال ۱۹۰۹ برای تحصيل فلسفه وارد دانشكدهٔ فلسفه و تاريخ دانشگاه مسكو شد. در سال ۱۹۱۲ برای تكميل دانش فلسفی راهی ماربورگ آلمان شد. يكسال بعد، پاسترناک به فلسفه بي‌علاقه می‌شود و فعاليت ادبی خود را آغاز می‌كند. آشنايی او با نمايندگان برجسته سمبليسم و فوتوريسم، از جمله ولادیمیر مایاکوفسکی زمينه ساز چاپ پنج شعر در سال‌نامه «ليريكا» می شود.از سال ۱۹۱۴ كه اولين كتاب شعر پاسترناک به نام «توأمان در ابرها» چاپ شد تا ۱۹۳۱ كه وی از مسكو به قفقاز مهاجرت كرد بيش از ده مجموعه شعر توسط وی منشر شد كه اين قضيه باعث گرديد تا در اولين كنگرهٔ نويسندگان در سال۱۹۳۴، پاسترناک بزرگ‌ترين شاعر معاصر روس معرفی گردد. البته به دليل خودداری او از محدود شدن به موضوع‌های كارگری اين تمجيدها خيلی زود جای خود را به انتقادهايی تند می‌دهد. در همين سال پاسترناک با زيناييدا «نيكلايونا نيگاوز» ازدواج می‌كند.
در سال ۱۹۴۱، با آغاز جنگ جهانی دوم پاسترناک به شهر چيستاپل نقل مكان می‌كند. در اين زمان به نوشتن اشعار ميهن‌پرستانه مثل «قصه ترسناک» و «پاسگاه مرزی» می‌پردازد و به عنوان خبرنگار نظامی داوطلبانه به جبهه اعزام می‌شود.در سال ۱۹۴۶ پاسترناک كار بر روی شاهكار خود يعنی رمان دكتر ژيواگو را آغاز می كند. اين كتاب در سال ۱۹۵۷ در ايتاليا چاپ می شود و باعث می شود كه جايزه نوبل ادبيات در سال ۱۹۵۸ نصيب پاسترناک شود، هرچند به دليل واكنش تند حكومت وی از بيم طرد شدن از ميهن از دريافت جايزه نوبل خودداری می‌كند.



آثار

• ۱۹۱۴: توأمان در ابرها
• ۱۹۱۷: مجموعه شعر بر فراز حصارها
• ۱۹۲۲: خواهر من زندگی، نامه هايی از تولا، كودكی لوورس
• ۱۹۲۳: تم‌ها و وارياسيون‌ها
• ۱۹۲۶: تصنيف منظومه تاريخی- انقلابی «سال ۱۹۰۵»
• ۱۹۲۷: منظومهٔ تاريخی «ستوان اشميت»
• ۱۹۲۸: منظومهٔ «بيماری والا» و رمان منظوم «اسپكترسكی»
• ۱۹۳۱: تولدی ديگر
• ۱۹۴۱: قصهٔ ترسناک و پاسگاه مرزی
• ۱۹۴۳: قطارهای اول وقت
• ۱۹۴۵: پهنای زمين
• ۱۹۵۷: دكتر ژيواگو
• ۱۹۵۹: وقتی هوا صاف می شود

مرگ

در تاريخ ۳۰ مه ۱۹۶۰ باريس لئانيدويچ پاسترناک در اثر سرطان ريه در پردلكينا چشم از جهان فرو می‌بندد.

نمونه شعر

«باد» فنا شدم، تو اما هنوز زنده‌ای و باد ِ شكوه‌ناک و اشك‌آلود تكان می‌دهد جنگل و خانه را- اما نه هر صنوبر را به‌تفريق،‌ كه تمامت درخت‌ها را همراه با سراسر دشت بي‌كران، چون كه تن ناوها را بر آب آيينه‌وار خليج. و اين از تهور يا خشمي بی‌هدف نيست، بلكه از اين روست تنها كه در اندوه واژگانی براي نغمه لالای تو پيدا كند.

[rezaee]

آرتور بوخوالد (Art Buchwald) متولد 20 اکتبر 1925 در یک خانواده یهودی فرزند ژوزف بوخوالد و درگذشته به تاریخ 17 ژانویه 2007 ، طنز نویس مشهور آمریکایی،ستون نويس روزنامه اینتر نشنال هرالد تريبون ، واشینگتن پست؛ نیویورک هرالد تریبون لس آنجلس تایمز ، برنده جایزه پالاتزر (1982) که آثار وی در بیش از 550 روزنامه محلی و کشوری در آمریکا به چاپ رسیده است.
آرت بوخوالد در 1974 به ایران سفر کرد. او یکی از شدید ترین لحن های انتقادی - طنزپردازنه را نسبت به رییس جمهور های آمریکا از نیکسون تا جرج بوش را داشته است .
آرت بوخوالد و طنزهایش در ایران توسط زنده یاد پرویز ایرانزاد ( پ. الف . بوخی) معرفی شد. ایرانزاد که مترجم و خبرنگار بخش بین الملل روزنامه اطلاعات بود ، همان ذوقی را که بوخوالد در مقام طنزنویس به کار می برد ، در مقام مترجم به کار برده است و متنی خواندنی از خاطرات این روزنامه نگار نامی و شهیر آمریکایی به دست داده است.
هادی خرسندی طنز پرداز شهیر و تبعید شده ایرانی با حضور بیش از پنجاه سال در طنز ایران لقب آرت بوخوالد ایران را به خود اختصاص داده است. آقای خرسندی در سال 1974 در تهران با آرت بوخوالد ملاقات داشته است.

بعضی نوشتار های طنزمند وی

شوهر " مغز" خانه و زن " قلب خانه است.
تنها علاج عشق،ازدواج است.
یه همسفر پیدا کردن خیلی آسان تر از یکی را از دست دیگری خلاص کردن!.
انسان كيسه هاى پلاستيكى، قوطى هاى آلومينيومى و سلفون هاى نايلونى را به وجود آورد تا بتواند با خيال راحت با ماشين اش در خيابانها راه بيفتد و همه غذاهايش را از يك مغازه بخرد، آنهايى را كه مى خواهد در فريزر بگذارد و آنچه را كه نمى خواهد دور بريزد. اما بزودى جهان ما از كيسه هاى پلاستيكى، قوطى هاى آلومينيومى، سلفون و بطرى هاى يكبار مصرف پر خواهد شد و ديگر هيچ جايى براى نشستن يا راه رفتن نمى ماند. آنگاه است كه انسان سرش را تكان مى دهد و گريه را آغاز مى كند.



کتاب های وی

پاریس بعد از تیرگی (1954)
من فکر میکنم خاطرم نمیاد(1987)
ترک خانه (1994)



آثاری که به فارسی ترجمه شده اند

آمريكا به روايت آرت بوخوالد مترجم: پرویز ایرانزاد تاریخ انتشار: 1364 ، ناشر و صاحب امتیاز در آمریکا : خانه گاهشمار كتاب آمريكا
من لوزه‌هايم را دوست دارم
ليموزين جديد پرزيدنت بوش
کتاب " شوکران شيرين " ، گزيده طنز گیتی
(در اين کتاب داستان هايي از آثار طنزپردازان جهان از جمله "وودي آلن" و "بوخوالد" و "تربر" ترجمه شده است.)

خاطرات یک روزنامه نگار حاصل تجربه های آرت بوخوالد روزنامه نگار و طنز نویس نامی آمریکایی است که با ترجمه یکی از روزنامه نگاران نام آشنای ایران ( زنده یاد پرویز ایرانزاد) ترجمه شده است.
توضیح در مورد این ترجمه :
آشنایی مترجم با نثر و آثار بوخوالد و نیز زیست و زمانه وی سبب شده است ، متن روان تر از ترجمه های این گونه به چشم بنشیند ، ضمن آنکه مرحوم ایرانزاد در ترجمه سعی کرده است معادلهای مناسبی را برای برخی از ضرب المثل ها و اصطلاحات بوخوالد پیدا کند و در نهایت متنی را به دست خواننده برساند که حس کند ، نویسنده( بوخوالد) در همین ایران خودمان است.

[rezaee]

زمینه فعالیت نویسنده تولد ۶ نوامبر ۱۹۵۲
سینسیناتی، اوهایو، ایالات متحده امریکا ملیت امریکایی کارهای برجسته رمان ساعت ها

مایکل کانینگهام نویسنده امریکایی که اشتهارش بیشتر به خاطر رمان ساعت ها است که در سال ۱۹۹۹ دو جایزه پولیتزر و جایزه پن / فاکنر را برد.
زندگی

مایکل کانینگهام در شهر سینسیناتی از ایالت اوهایو در ایالات متحده امریکا به دنیا آمد و در پاسادنا از ایالت کالیفرنیا بزرگ شد. در دانشگاه ایوا فوق لیسانس هنرهای زیبا گرفت. در همان دوران داستان های کوتاهش در ماهنامه آتلانتیک و پاریس ریویو منتشر شد. داستانش «فرشته سفید» از رمان او «خانه‌ای در انتهای جهان» در سال ۱۹۸۹ در مجموعه‌ی «بهترین داستان های کوتاه امریکایی» منتشر شد. در سال ۱۹۹۵، کانینگهام جایزه نویسندگان موخاکستری را برد. او در دانشگاه هنرهای زیبای پروینستاون و نویسندگی خلاق تدریس می‌کند. او همجنس گرا است.[۱] در سال ۲۰۰۲، فیلمی با بازی نیکول کیدمن، مریل استریپ و جولین مور از روی رمان ساعت ها ساخته شد.

آثار


رمان ها

• کشورهای زرین ۱۹۸۴
• خانه ای در انتهای جهان ۱۹۹۰
• گوشت و خون ۱۹۹۵
• ساعت ها ۱۹۹۸ (با همین نام و با ترجمه مهدی غبرایی از سوی انتشارات کاروان منتشر شده است)
• روزهای نمونه ۲۰۰۵

غیرداستانی

• پایان سرزمین ۲۰۰۲

فیلمنامه

• خانه ای در انتهای جهان ۲۰۰۷

جوایز

• جایزه پولیتزر در بخش داستان ۱۹۹۹ برای رمان ساعت ها
• جایزه پن فاکنر در بخش داستان ۱۹۹۹ برای رمان ساعت ها
• جایزه استونوال ۱۹۹۹ برای رمان ساعت ها

[rezaee]

سید محمدعلی جمالزاده (متولد ۲۰ مرداد ۱۲۷۰( 1891 میلادی) در اصفهان، درگذشت ۱۷ آبان ۱۳۷۶ (1997 میلادی) در ژنو. نویسنده، ادیب و روشنفکر ایرانی

دوران کودکی

جمال الدین نخستین دوران کودکیش را در اصفهان سپری کرد. پدرش سید جمال الدین واعظ اصفهانی بیشتر اوقات برای وعظ به شهر های گوناگون سفر می کرد. از سن ده سالگی گاهی پدرش را در سفرهای گوناگون همراهی می کرد، و در همان دوران بود که همراه خانواده به تهران آمدند و در آنجا ساکن شدند. جمالزاده حدود دوازده سال داشت که برای تحصیل به بیروت رفت. در دوران اقامتش در بیروت اوضاع سیاسی ایران تغییر کرد، در آن زمان محمد علی شاه قاجار مجلس را به توپ بست و هر یک از آزادیخواهان با مشکلاتی مواجه شدند. پدر جمالزاده خود را به همدان رساند تا از آنجا به عتبات برود ولی در آنجا دستگیر شد و سپس به بروجرد منتقل گردید و در آنجا بدستور حاکم امیر افخم به دار آویخته شد.

دوران جوانی

جمالزاده در بیروت با ابراهیم پور داود و مهدی ملکزاده فرزند ملک المتکلمین چندین سال همدوره بود. در سال 1910 تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل به اروپا برود. سپس از راه مصر عازم فرانسه شد. در آنجا ممتازالسلطنه سفیر ایران به وی پیشنهاد کرد که برای تحصیل به لوزان سوئیس برود. سید جمال الدین تا سال 1911 در لوزان بود، پس از آن به شهر دیژون در فرانسه رفت و دیپلم حقوق خود را از دانشگاه آن شهر گرفت.

فعالیت های سید محمد علی جمالزاده

همزمان با جنگ جهانی کمیته ای به نام کمیته ملیون به رهبری سید تقی زاده برای مبارزه با روسیه و انگلیس در برلن تشکیل شد. این کمیته سید جمال الدین را به همکاری دعوت نمود. سید جمال الدین در سال 1915 به برلن رفت و تا سال 1930 در آن جا اقامت داشت. پس از اقامت کوتاهی در برلن برای ماموریت از طرف کمیته ملیون به بغداد و کرمانشاه رفت و مدت شانزده ماه در آنجا اقامت داشت. در بازگشت به برلن مجله کاوه (24 ژانویه 1916 اولین شماره آن به چاپ رسید) وی را به همکاری دعوت کرد و تا تعطیلی مجله(30 مارس 1922) به همکاری خود با تقی زاده ادامه داد. پس از تعطیلی مجله کاوه ، سرپرستی محصلین ایرانی در سفارت ایران را به عهده گرفت. او به مدت هشت سال این مسئولیت را به عهده داشت، تا اینکه در سال 1931 به دفتر بین المللی کار وابسته به جامعه ملل پیوست. پس از بازنشستگی در سال 1956 از برلن به ژنو رفت و تا پایان عمر در آنجا اقامت داشت. جمالزاده بیشتر عمر خود را در خارج از ایران سپری کرد. اما می توان گفت که که تمام تحقیقاتش در باره ایران و زبان فارسی و گسترده کردن دانش ایرانیان بود. علیرغم اینکه در رشته حقوق تحصیل کرد ولی در باره حقوق مطلبی ننوشت.
محمدعلی جمالزاده را همراه با صادق هدایت و بزرگ علوی سه بنیانگذار اصلی ادبیات داستانی معاصر فارسی می‌دانند. داستان کوتاه «فارسی شکر است» را که در کتاب یکی بود یکی نبود او چاپ شده‌است، عموماً به عنوان نخستین داستان کوتاه فارسی به شیوهٔ غربی می‌شمارند. این داستان پس از هزار سال از نثرنویسی فارسی نقطه عطفی برای آن به شمار می‌رفت. به علاوه، مقدمهٔ جمالزاده بر کتاب یکی بود یکی نبود، سند ادبی مهم و در واقع بیانیه نثر معاصر فارسی است. در این مقدمه جمالزاده مواکداً بیان می‌کند که کاربرد ادبیات مدرن نخست بازتاب فرهنگ عامه و سپس انعکاس مسائل و واقعیتهای اجتماعی است.



آثار

برخی از آثار او عبارت‌اند از:

1. «دارالمجانین»، «سرگذشت عمو حسینعلی» در سال ۱۳۲۱ (۱۹۴۲)
2. «سروته یک کرباس» ۱۳۲۳ (۱۹۴۴)
3. «قلتشن دیوان» ۱۳۲۵ (۱۹۴۶)
4. «صحرای محشر»
5. «هزار پیشه» ۱۳۲۶ (۱۹۴۷)
6. «معصومه شیرازی» ۱۳۳۳ (۱۹۵۴)
7. «تلخ و شیرین» ۱۳۳۴ (۱۹۵۵)
8. «شاهکار»۱۳۳۷ (۱۹۵۸)
9. «کهنه و نو»
10. « قصه قصه‌ها»
11. «قصه‌های کوتاه قنبرعلی» ۱۳۳۸ (۱۹۵۹)
12. « هفت کشور»
13. «غیر از خدا هیچکس نبود» ۱۳۴۰ (۱۹۶۱)
14. «شورآباد» ۱۳۴۱ (۱۹۶۲)
15. «خاک و آدم »
16. «صندوقچه اسرار» ۱۳۴۲ (۱۹۶۳)
17. «آسمان و ریسمان» ۱۳۴۳ (۱۹۶۴)
18. «مرکب محو» ۱۳۴۴ (۱۹۶۵)،«قصه‌های کوتاه برای بچه‌های ریشدار» ۱۳۵۲ (۱۹۷۳)
19. «قصه ما به سر رسید» ۱۳۵۷ (۱۹۷۸)

[rezaee]

علی‌اکبر دهخدا در جوانی


علی‌اکبر دهخدا زادهٔ ۱۲۹۷ ه‍. ق (حدود ۱۲۵۹ شمسی) در تهران، درگذشتهٔ ۷ اسفند ۱۳۳۴ در تهران، نویسنده و پژوهشگر ایرانی و گردآورندهٔ لغت‌نامه دهخدا بود. او در ابن بابویه مدفون است.
زندگينامه


علی‌اکبر دهخدا در اواخر عمر


در حدود سال ۱۲۵۷ (۱۲۹۷ قمری) در تهران متولد شد. پدرش «خانباباخان» که از ملاکان متوسط قزوین بود، پیش از ولادت وی از قزوین به تهران آمد و در این شهر اقامت گزید.
تحصیلات قدیمی را نزد «شیخ غلامحسین بروجردی» آموخت. بعدها به مدرسه علوم سیاسی رفت.
پس از پایان تحصیل به خدمت وزارت امور خارجه در آمد. در سال ۱۲۸۱ با «معاون‌الدوله غفاری» که به وزیر مختاری ایران در کشورهای بالکان منصوب شده بود به اروپا رفت و حدود دو سال و نیم در اروپا و بیشتر در وین اقامت داشت.
بازگشت دهخدا به ایران مقارن با آ‎غاز مشروطیت بود. در حدود سال ۱۲۸۵ (۱۳۲۵ (قمری)) با همکاری جهانگیرخان شیرازی و با سرمایهٔ قاسم خان تبریزی روزنامه صور اسرافیل را منتشر کرد. بخش «چرند و پرند» در این روزنامه را او با امضای «دخو» می‌نوشت که با استقبال زیاد خوانندگان روبرو شد. «دخو» (مخفف ده‌خدا) شخصیت خیالی ساده‌دل حکایت‌ها و مثل‌های مردم قزوین است. دهخدا بعدها نام خانوادگی خود را از همین نام گرفت. پس از به توپ بستن و تعطیل مجلس شورای ملی در دورهٔ محمد علی شاه، دهخدا، مانند بسیاری از آزادی‌خواهان، ناچار به استانبول و از آنجا به اروپا رفت.
در سوئیس سه شماره از «صوراسرافیل» را منتشر کرد. آنگاه دوباره به استانبول رفت و در سال ۱۳۲۷ (قمری) روزنامه‌ای به نام «سروش» را به زبان فارسی انتشار داد. پس از فتح تهران به دست مجاهدین و خلع محمد علی شاه، دهخدا از تهران و کرمان به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد.
دهخدا در دوران جنگ جهانی اول در چهارمحال و بختیاری گوشه‌نشین بود. پس از جنگ به تهران بازگشت و در دورهٔ رضا شاه از کارهای سیاسی کناره گرفت و به کارهای علمی و ادبی و فرهنگی مشغول شد. مدتی ریاست دفتر (کابینه) وزارت معارف، ریاست تفتیش وزارت عدلیه، ریاست مدرسه علوم سیاسی و سپس ریاست مدرسه عالی حقوق و علوم سیاسی تهران به او محول گردید. چند روز قبل از شهریور ۱۳۲۰ و خلع رضاشاه، معزول شد و پس از آن بیشتر به مطالعه و تحقیق و نگارش پرداخت.
دهخدا در جریان نهضت ملی شدن نفت پشتیبان جدی دکتر مصدق بود.
دهخدا به غیر از زبان فارسی به زبانهای عربی و فرانسه هم تسلط داشت و گاه برای تفنن شعر نیز می‌سرود.
او در ۷ اسفند ۱۳۳۴ در سن ۷۷ سالگی در تهران درگذشت و در گورستان ابن بابویه مدفون شد.

آثار

• لغت نامه دهخدا
• امثال و حکم
• مقالات روزنامه صور اسرافیل که مجموعه «چرند و پرند» آن بارها به چاپ رسیده است.
• ترجمه عظمت و انحطاط رومیان
• ترجمه روح القوانین
• فرهنگ فرانسه به زبان فارسی
• ابوریحان بیرونی
• تعلیقات بر دیوان ناصر خسرو
• دیوان سید حسن غزنوی
• تصحیح دیوان حافظ
• تصحیح دیوان منوچهری
• تصحیح دیوان فرخی
• تصحیح دیوان مسعود سعد
• تصحیح دیوان سوزنی
• تصحیح لغت فرس اسدی
• تصحیح صحاح الفرس
• تصحیح دیوان ابن یمین
• تصحیح یوسف و زلیخا
• پندها و کلمات قصار
• دیوان شعر

[rezaee]

جلال آل احمد در جوانی


جلال آل احمد در ۲ آذر ۱۳۰۲ در تهران به دنیا آمد. در ۱۳۲۳ به حزب توده پیوست و سه
سال بعد در انشعابی جنجالی از آن کناره گرفت. نخستین مجموعه داستان خود به نام «دید و بازدید» را در همین دوران منتشر کرده بود. او که تاثیری گسترده بر جریان روشنفکری دوران خود داشت، به جز نوشتن داستان به نگارش مقالات اجتماعی، پژوهش‌های مردم شناسی، سفرنامه‌ها و ترجمه‌های متعددی نیز پرداخت. شاید مهم‌ترین ویژگی ادبی آل احمد نثر او بود. نثری فشرده و موجز و در عین حال عصبی و پرخاشگر، که نمونه‌های خوب آن را در سفرنامه‌های او مثل «خسی در میقات» و یا داستان-زندگی‌نامه‌ی«سنگی بر گوری» می‌توان دید. وی در جوانی عضو حزب توده بود و با نشریه مردم ارگان این حزب همکاری داشت[نیازمند منبع]. بعد از واقعهٔ آذربایجان همراه با خلیل ملکی و گروهی دیگر از آن حزب جدا شد[نیازمند منبع].
آل‌احمد در ۱۳۲۷ در اتوبوس اصفهان به تهران با سیمین دانشور، داستان‌نویس و مترجم، آشنا شد و در ۱۳۲۹ با وی ازدواج کرد. پدر آل‌احمد با ازدواج او با دانشور مخالف بود و در روز عقد به قم رفت و سال‌ها به خانه آنها پا نگذاشت.
وی در سال ۱۳۴۲ به اتفاق علی اکبر کنی پور برای سفر حج به مکه رفت. پیش از این سفر در ملاقاتی که با آیت الله ********** داشت با وی آشنا شده بود و کتاب غرب زدگی مورد توجه آیت الله ********** قرار گرفته بود. آل احمد از سفر حج نامه‌ای برای آیت الله ********** ارسال کرد که بعدها ساواک این نامه را در منزل آیت الله ********** پیدا کرد. جلال آل‌احمد در این نامه به شخص آیت الله ********** اظهار اردت کرده بود.
وی در ۱۸ شهریور ۱۳۴۸ در اسالم گیلان درگذشت. پس از مرگ نابهنگام آل‌احمد، جنازهٔ وی سریع تشییع شد و دفن شد. که باعث ایجاد شایعاتی دربارهٔ سربه‌نیست شدن احتمالی او شد. همسر وی، سیمین دانشور این شایعات را تکذیب کرده‌است

[rezaee]

زمینه فعالیت نویسنده تولد ۱۵ اوت ۱۹۱۶
بوشهر، ایران. مرگ ۴ ژوئیه ۱۹۹۸
برکلی، ایالات متحده.
صادق چوبک زاده تیرماه ۱۲۹۵ در بوشهر نویسنده ایرانی است.
وی به همراه صادق هدایت از پیشگامان داستانویسی مدرن ایران است. از آثار مشهور وی مجموعه داستان انتری که لوطی اش مرده بود و رمانهای سنگ صبور و تنگسیر نام برد.
از روی رمان تنگسیر فیلمی به همین نام با بازی بهروز وثوقی ساخته شده‌است.
اکثر داستان‌های وی حکایت تیره روزی مردمی است که اسیر خرافه و مذهب و
نادانی خویش هستند. جسد وی به درخواست وی بعد از مرگ سوزانده شد.
زندگی

صادق چوبک، در سال ۱۲۹۵ هجری خورشیدی در بوشهر به دنیا آمد. پدرش تاجر بود، اما به دنبال شغل پدر نرفت و به کتاب روی آورد. در بوشهر و شیراز درس خواند و دوره کالج آمریکایی تهران را هم گذراند. در سال ۱۳۱۶ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد. اولین مجموعه و داستانش را با نام «خیمه شب بازی» در سال ۱۳۲۴ منتشر کرد. در این اثر و «چرا دریا طوفانی شد» (۱۳۲۸) بیشتر به توصیف مناظر می پردازد، ضمن اینکه شخصیت های داستان و روابط آنها و روحیات آنها نیز به تصویر کشیده می شود. اولین اثرش را هم که حاوی سه داستان و یک نمایشنامه بود، تحت عنوان «انتری که لوطیش مرده بود» به چاپ سپرد. آثار دیگر وی که برایش شهرت فراوان به ارمغان آورد، رمانهای «تنگسیر» و «سنگ صبور» بود. تنگسیر به ۱۸ زبان ترجمه شده و امیر نادری، فیلمساز معروف ایرانی، در سال ۱۳۵۲ بر اساس آن فیلمی به همین نام ساخته است. در «سنگ صبور» جریان سیال ذهنی روایت و بیان داستان از زبان افراد مختلف بکار گرفته شده است، این اثر بحث های یادی را در محافل ادبی آن زمان برانگیخت. دیگر آثار داستانی چوبک عبارت‌اند از: چراغ آخر ( مجموعه هشت داستان کوتاه )، روز اول قبر ( مجموعه ده داستان کوتاه). چوبک به زبان انگلیسی مسلط بود و دستی نیز در ترجمه داشت. وی قصه معروف " پینوکیو " را با نام " آدمک چوبی" به فارسی برگرداند. شعر «غُراب» اثر «ادگار آلن پو» نیز به همت وی ترجمه شد. آخرین اثر منتشره اش هم ترجمه حکایت هندی عاشقانه ای به نام «مهپاره» بود که در زمستان ۱۳۷۰ منتشر گردید. چوبک از اولین کوتاه نویسان قصه فارسی است و پس از محمد علی جمالزاده و صادق هدایت، می توان از او به عنوان یکی از پیشروان قصه نویسی جدید ایران نام برد. در سنگ صبور قصه را از زبان شخصیت های مختلف می خوانیم، نحوه بیانی که در قصه نویسی نوپای ایران کاملاً تازگی داشت. وی برای بیان افکار ذهنی هر یک از شخصیت ها ناگزیر بود به زبان هر یک از آنها بنویسد و این خود به تغییر نثر در طول داستان منتهی شد که باز نسبت به دیگران پیشرفتی جدی محسوب می شد. در آثار چوبک هر شخصیت داستان به زبان خودش، زبان متناسب با فرهنگ و خانواده و سن و سالش سخن می گوید؛ کودک، کودکانه می اندیشد و کودکانه هم حرف می زند، زن زنانه فکر می کند و زنانه هم حرف میزند و بدین ترتیب هر یک از شخصیت ها به بهترین وجه شکل می گیرند و شخصیت پردازی موفقی ایجاد می شود که در بستر حوادث داستان، زیبایی و عمق خوشایندی به داستان می دهد. وی در توصیف واقعیت های زندگی نیز وسواس زیادی داشت و این نیز از ویژگی های آثار وی است. چوبک را به سبب همین دقت نظر در جزئی نگری ها و درون بینی ها، رئالیست افراطی وگاهی حتی ناتورالیست خوانده اند. آثار چوبک از سالها پیش مورد نقد و بررسی جدی قرار گرفته و در کتاب های مختلفی از جمله «قصه نویسی» (رضا براهنی)، «نویسندگان پیشرو ایران» (محمد علی سپانلو) و «نویسندگان پیشگام در قصه نویسی امروز ایران»(علی اکبر کسمایی)، نوشته هایش تحلیل شده اند. صادق چوبک در اواخر عمر بینایی اش را از دست داد و در اوایل تابستان ۱۳۷۷، در آمریکا درگذشت و بنا به وصیتش یادداشت های منتشر نشده اش را سوزاندند.

آثار چوبک

برخی منتقدان صادق چوبک را در زمره نویسندگان ناتورالیست دانسته‌اند. سیاهی‌ها و زشتی‌های جامعه در آثار او با زبانی ساده، به روشنی ترسیم شده‌است.

کتاب‌شناسی


مجموعه داستان

• خیمه‌شب‌بازی (۱۳۲۴)
• عنتری که لوطیش مرده بود (۱۳۲۸)
• روز اول قبر (۱۳۴۴)
• چراغ آخر (۱۳۴۴)

رمان

• سنگ صبور (۱۳۴۵)
• چرا دریا طوفانی شد (1328)
• تنگسیر (۱۳۴۲)

ترجمه

• آدمک چوبی (ترجمه)
• غراب (ترجمه)
• مهپاره (ترجمه)

درباره صادق چوبک

• نقد و تحلیل و گزیده داستان های صادق چوبک، حسن محمودی ،نشر روزگار،1382
  

• نقد آثار صادق چوبک،دستغیب عبداللعی،1310،تهران، پازند

[rezaee]

مهدی اخوان ثالث (۱۳۰۷-۱۳۶۹) شاعر با تخلص «م. امید» و موسیقی‌پژوه ایرانی
است. اخوان ثالث توانمند در شعر کلاسیک ایران بود که به شعر نو گرایید و آثاری دلپذیر در هر دو نوع شعرش به جای نهاده‌است. همچنین او آشنا به نوازندگی سه‌تار و مقام‌های موسیقیایی بوده‌است.
زندگی

مهدی اخوان ثالث در سال ۱۳۰۷ در مشهد چشم به جهان گشود. در مشهد تا متوسطه نیز ادامه تحصیل داد واز نوجوانی به شاعری روی آورد و در آغاز قالب شعر کهن را برگزید. در سال ۱۳۲۶ دوره هنرستان مشهد رشته آهنگری را به پایان بر و همان جا در همین رشته آغاز به کار کرد.در آغاز دههٔ بیست زندگیش به تهران آمد و پیشهٔ آموزگاری را برگزید. در سال ۱۳۲۹ بادختر عمویش ایران اخوان ثالث ازدواج کرد. با اینکه نخست به سیاست گرایش داشت ولی پس از رویداد ۲۸ مرداد از سیاست تا مدتی روی گرداند. چندی بعد با نیما یوشیج و شیوهٔ سرایندگی او آشنا شد. شاهکار اخوان ثالث شعر زمستان است. او رویکردی میهن‌پرستانه داشت و بهترین اشعارش را نیز برای ایران گفته‌است (تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم). او دارای ۴ فرزند است.

پیشینه و رویدادها

• اخوان چند بار به زندان افتاد و یک بار نیز به حومه کاشان تبعید شد.
• در سال ۱۳۳۳ و ۲۹ چندین بار به اتهامات سیاسی زندانی شد.
• در سال ۱۳۳۶ پس از آزادی از زندان در رادیو، و مدتی در تلوزیون خوزستان منتقل شد.
• در سال ۱۳۵۳ به تهران منتقل شد و در رادیو تلوزیون ملی شروع به کار کرد
• در سال ۱۳۵۶ به تدریس شعر سامانی و معاصر در دانشگاه تهران پرداخت.
• در سال ۱۳۶۰ بدون حقوق و با محرومیت از تمام مشاغل دولتی بازنشسته شد.[نیازمند منبع]
• در سال ۱۳۶۹ به دعوت خانه فرهنگ آلمان برای برگزاری شب شعری از تاریخ ۴ تا ۷ آوریل برای نخستین بار به خارج رفت.

مرگ

چند ماه پس از بازگشت از خانه فرهنگ آلمان در سال ۱۳۶۹ در چهارم شهریور ماه جان سپرد. وی در توس در کنار آرامگاه فردوسی به خاک سپرده شد.

کتاب‌شناسی


شعر

• ارغنون، انتشارات تهران، (۱۳۳۰)
• زمستان، انتشارات زمان، (۱۳۳۵)
• آخر شاهنامه، انتشارات زمان، (۱۳۳۸)
• از این اوستا، انتشارات مروارید، (۱۳۴۵)
• منظومه شکار، انتشارات مروارید، (۱۳۴۵)
• پاییز در زندان، انتشارات مروارید، (۱۳۴۸)
• عاشقانه‌ها و کبود (۱۳۴۸)
• بهترین امید (۱۳۴۸)
• برگزیده اشعار (۱۳۴۹)
• در حیاط کوچک پاییز در زندان (۱۳۵۵)
• دوزخ اما سرد (۱۳۵۷)
• زندگی می‌گوید اما باز باید زیست... (۱۳۵۷)
• ترا ای کهن بوم و بر دوست دارم (۱۳۶۸)
• گزینه اشعار (۱۳۶۸)

[rezaee]

نجف دریابندری فرزند ناخدا خلف ظلم آبادی (متولد ۱ شهریور ۱۳۰۸ در آبادان) مترجم و نویسندهٔ ایرانی است. دریابندری، به همراه محمد قاضی از معروف‌ترین مترجمان نسل خود شناخته می‌شود.
وی همچنین همسر فهیمه رستگار بازیگر و دوبلور با سابقه تلویزیون، سینما و تئاتر است.
آثار

ترجمه

• تاریخ فلسفه غرب اثر برتراند راسل
• پیرمرد و دریا اثر ارنست همینگوی
• وداع با اسلحه اثر ارنست همینگوی
• رگتایم
• ماجراهای هکلبری فین اثر مارک تواین
• گور به گور اثر ویلیام فاکنر
• یک گل سرخ برای امیلی اثر ویلیام فاکنر
• بیلی باتگیت
• نمایشنامه «آنتیگونه»
• پیامبر و دیوانه اثر جبران خلیل جبران
• چنین کنند بزرگان اثر ویل کاپی (عنوان اصلی: انحطاط و سقوط تقریباً همهٔ افراد)

تألیف

• فلسفه روشن‌اندیشی
• کتاب مستطاب آشپزی

سایر

• یک گفت و گو با ناصر حریری

جستارهای وابسته

فهیمه رستگار
کتاب مستطاب آشپزی

[rezaee]

محمود دولت‌آبادی

زمینه فعالیت نویسنده تولد ۱۰ مرداد ۱۳۱۹
دولت‌آباد بیهق، خراسان، ایران ملیت ایرانی
محمود دولت‌آبادی (۱۳۱۹- ) نویسنده معاصر ایرانی است. او نویسنده رمان مشهور کلیدر است.
زندگینامه

محمود دولت‌آبادی، ۱۰ مرداد ۱۳۱۹ در دولت‌آباد سبزوار به دنیا آمد.
دولت‌آبادی, از آغاز مشاغل مختلفی را تجربه كرد، کار روی زمین, چوپانی, پادویی کفاشی, صاف کردن میخهای کج و بعد به عنوان وردست پدر و برادر به عنوان دنده پیچ کارگاه تخت گیوهکشی, دوچرخه سازی, سلمانی و.... بعدها تمام مشاغلی که او در دوران نوجوانی و جوانی خود تجربه کرد، در آثارش نمود یافت.
دولت‌آبادی سپس راهی مشهد و آنگاه تهران شد و در این دوران باز هم مشاغل دیگری نظیر حروفچین چاپخانه, سلمانی کشتارگاه, رکلاماتور برنامههای تأتر, سوفلور کنترلچی سینما, ویزیتور روزنامه کیهان و ... را بر عهده گرفت.

بازیگر تئاتر

در همین دوران دهه 1340 بود که دولت‌آبادی به صورت جدی با تأتر آشنا شد و ۶ ماه نظری و ۶ ماه هم عملی درس تأتر خواند. در این دوره شاگرد اول شد و پس از آن "شبهای سفید داستایوسکی" را بازی كرد و بعد" قرعه برای مرگ" اثر" واهه کاچا"؛ بازی در نمایش" اینس مندو"," تانیا"," نگاهی از پل"اثر" آرتور میلر", و بعد از آن کار در اداره برنامه های تأتر بود. سپس به گروه هنر ملی پیوست دوره پرباری برای او آغاز شد.
بازی در نمایش "شهر طلایی" تدوین "عباس جوانمرد" قصه طلسم و حریر و ماهیگیر" نوشته علی حاتمی," ضیافت و عروسکها" نوشته بهرام بیضایی, سه نمایشنامه پیوسته "مرگ در پاییز" نوشته اکبر رادی و "تمام آرزوها" نوشته "نصرت نویدی" و پس از آن بازی در نمایش "راشومون" که کارگردانی آن را بعدها خود به عهده گرفت. بعدها مشارکت در انجمن تأتر, بازی در نمایشنامه "حادثه درویشی" نوشته "آرتور میلر" با کارگردانی "ناصر رحمانینژاد" چهرههای سیمون ماشار اثر برشت با کارگردانی مشترک محسن بلغانی و سعید سلطان پور.
در سال ۱۳۵۳ مهین اسکویی، کارگردان تأتر از او دعوت كرد که در نمایشنامه "در اعماق" اثر ماکیسم گورکی ایفای نقش کند. از سال ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۳ تأتر و داستان نویسی، دوشادوش هم، ذهن دولتآبادی را تسخیر کرده بود.

نویسنده

او در همین سال تأتر را برای همیشه کنار گذاشت, اگر انتشار نمایشنامه ققنوس و یا فعالیت دولت آبادی را برای تشکیل سندیکای تأتر در یکی دو سال بعد از انقلاب مستثنا بدانیم.دولت‌آبادی, کار منظم داستان نویسی را با انتشار "ته شب" در سال ۱۳۴۱ آغاز می‌کند که در آثار او از همان نخستین اثر تا آخرین آنها سلوک خطوط تفکری کلی نگر و نشانه هایی مشخص وجود دارد, همچنین تسلط های رشک آمیز او در فضاسازی و دیالوگ نویسی از همان آغاز کار پیداست. مشخصه دیگر آثار او عشق به پدر یا خاطره پدری است, ارادت به صادق هدایت، همدلی او با هدایت به رغم تفاوت نگاهشان که به خوبی در رمان سلوک وجه روشنتری به خود میگیرد, از دیگر مشخصه های آثار دولت آبادی است. مشخصه دیگر آثار او ندای امیدواری در عین کلافگی است و نگاه تلخ او به زندگی که این امیدواری از تربیت و آموزش روستایی او ناشی می‌شود, که قناعت و صبوری ویژگی آن است و کاملاً با نگاه شهری صادق هدایت متفاوت است. مشخصه دیگری که در کارهای دولت‌آبادی بارز بود, این است که او به شرح بیرونی آدمها بیشتر رغبت نشان می‌دهد تا شرح درونی آنها, گاه به نظر میرسد که این آدمها درون ندارند, از بس که نویسنده به شرح بیرونی آنها پرداخته است, به قد و قامتشان به شکل و شمایلشان و خلق و خوی آنها بیش از آنکه نشان داده شود, به وصف در میآیند و از صافی ذهن و زبان راوی نویسنده عبور می‌کنند, تا ماجرا سرانجام پس از آن آغاز شود. تم اصلی داستان‌های او بر دو مدار در حرکت است: روستا و شهر.

آثار

پس از "ته‌شب"، دولت‌آبادی "ادبار" را به همراه داستان‌های "بند"، "پای گلدسته امامزاده"، "هجرت سلیمان" و "سايه‌های خسته"، در مجموعه "لايه‌های بيابانی" در سال ۱۳۴۷ منتشر کرد.
داستان بعدی او "هجرت سلیمان" و "سايه‌های خسته"، است که از نظر ساختار با آثاری که تا به آن روز منتشر کرده بسیار متفاوت است. در این اثر، دخالت نویسنده بسیار ناچیز است، دیالوگ و عمل داستانی ماجرا را به پیش می‌برد که نقش تأثر در آن غیر قابل انکار است. اثر بعدی دولت‌آبادی "بیابانی" است که نقطه عصیان آثار دولت‌آبادی نیز به شمار می‌رود، داستان دیگری از ناکارآمدی ساخت و ساز نوین اجتماعی.
پس از آن، دولت‌آبادی اولین رمانش را تحت عنوان "سفر" به چاپ رساند. این رمان از طرح داستان محکمی برخوردار نبود. "سفر" داستان یک گره، یک بن‌بست است، داستان با یک بحران آغاز می‌شود؛ از بی‌کار شدن مختار و طلیعه دنیای جدید و ورود ماشین که این گرفتاری‌ها را آغاز کرده‌است. پس از آن دولت‌آبادی رمان "اوسنه بابا سبحان" را منتشر کرد که از ساخت خوبی برخوردار است. رمان با بابا سبحان آغاز می‌شود و بعد عروسش شوکت و آن‌گاه پسرها صالح و مصیب و دیگر شخصیت‌ها، در شبکه‌ای منطقی از روابط اجتماعی روستا و تعاملی معقول و ناگزیر، يکی‌يکی پا به صحنه داستان می‌گذارند.
رمان بعدی دولت‌آبادی "باشبيرو" است که این اثر با آثار قبلی دولت‌آبادی تفاوت فاحشی دارد.
دولت‌آبادی داستان‌هایی دارد که پرده داستان به روی یک زن باز می‌شود. "جای خالی سلوچ" و "کلیدر" (و نيز "باشبيرو") از آن جمله است. پس از آن "گاواره‌بان" را می‌نویسد که رمانی کوتاه‌تر از "باشبيرو" و نه به خوبی "اوسنه بابا سبحان" است، "گاواره‌بان" نیز چون همیشه با یک بحران آغاز می‌شود.
داستان بعدی دولت‌آبادی، "مرد" است که در سال ۵۱ نوشته می‌شود ولی در سال ۵۳ به دست مخاطبان می‌رسد. داستان کوتاه نسبتاً بلندی راجع به مرد شدن یک پسر نوجوان، این نوشته مثل بقیه آثار دولت‌آبادی داستان فقر است اما داستان نکبت نیست و این درست در جهت عکس نوشته‌های نویسنده‌ای مثل چوبک است که در آن‌ها می‌توان بوی چرک و کثافت را فهمید، ولی تفاوت دولت‌آبادی با چوبک در این است که وقتی دولت‌آبادی از مردم عادی یا فرودست جامعه صحبت می‌کند نگاه او نگاهی آرمانی و حتی حماسی است. اثر بعدی او "عقیل عقیل" است. این اثر دیگر با بحران شروع نمی‌شود بلکه داستان با فاجعه آغاز می‌شود؛ زلزله! در مرکز فاجعه عقیل قرار دارد که همه کس‌اش مرده‌اند جز دخترش شهربانو، که با او به صحرا رفته بوده‌است و جز پسرش تیمور که در گناباد به سربازی رفته‌است. در "عقیل عقیل" این پدر است که پسر را گم کرده‌است اما در واقع تیمور تنها پسر عقیل نیست که همه کس و کار اوست؛ پس باز هم عقیل پدر گم کرده‌ای بیش نیست.
پس از آن "از خم چنبر" را منتشر می‌کند که بسیاری معتقدند موضوع یا ماجرا در این داستان اهمیت ندارد. اثر دیگری که از دولت‌آبادی منتشر می‌شود "دیدار بلوچ" سفرنامه کوتاهی است که شرح سفری است که دولت‌آبادی به زاهدان و آن حدود داشته است. سفرنامه از مشاهدات وی از زاهدان آغاز شده و بعد همراه راوی به میرجاوه و زابل هم سری میزنیم. در این اثر برخی افکار و روحیاتی که دولت‌آبادی در جابه‌جای آثارش به عنوان تفکری محوری در داستان‌هایش بروز داده است، در این اثر نمودی آشکار و مستقیم پیدا می‌کند. اثر بعدی او "جای خالی سلوچ" است. اين داستان با غیبت سلوچ با جای خالی او آغاز می‌شود، پدر نقطه اتکا و اطمینان خانواده ناگهان نیست شده یا از بین رفته است.

كلیدر

اثر بعدی دولت‌آبادی "کلیدر" است, رمانی در ستایش کار و زندگی و طبیعت، که خود دولت‌آبادی بارها گفته است "دیگر گمان نکنم که نیرو و قدرت و دل و دماغم اجازه بدهد که کاری کاملتر از کلیدر بکنم. کلیدر از جهت کمی و کیفی، کاملترین کاری است که من تصور می‌کردهام که بتوانم و شاید بشود, گفت در برخی جهات از تصور خودم هم زیادتر است.
کلیدر, یک رمان عظیم روستایی است در ۱۰ جلد و بالغ بر ۳ هزار صفحه که او بیش از ۱۵ سال عمرش را صرف نگارش آن کرده است و حجیمترین رمان فارسی به شمار میرود ؛ البته گمان نمیرود که دوباره چنین حادثهای تکرار شود, با زبانی فخیم و حماسی و بیش از شصت شخصیت که جملگی تمام و کمال پرداخته شدهاند.
دولتآبادی, در ادامه جلد دوم مردم سالخورده را مینویسد که زندگی همه آدمهایی است که چون راوی دردمند این اثر زخمها را از این زمانه بیرحم بر جان خود احساس می‌کند؛ فقر, فقر, فقر.
اثر بعدی او سلوک است که جنجالهای بسیاری را به پا کرد. و محمدعلی سپانلو، در ماهنامه جشن كتاب در دورانی كه خودش سردبیری آن را بر عهده داشت،‌ نقد مفصلی بر آن نوشت.

جوایز

دولت‌آبادی، در سال 1382، در نخستین دوره‌ء جایزه ادبی یلدا (به همت انتشارات کاروان و انتشارات اندیشه سازان)، جایزه یك عمر فعالیت فرهنگی را دریافت كرد.

کتاب‌شناسی

• جای خالی سلوچ (رمان)
• کلیدر (رمان)
• روزگار سپری شده مردم سالخورده
• تنگنا (نمایشنامه)
• هجرت سلیمان
• از خم چنبر
• مرد
• آهوی بخت من گزل (داستان)
• روز و شب یوسف
• ما نیز مردمی هستیم (گفت و گو)
• سلوک
• لایه‌های بیابانی
• عقیل، عقیل
• گاواره‌بان
• ناگریزی و گزینش هنرمند (مجموعه مقاله)
• سفر (رمان)
• اتوبوس (رمان)
• آن مادیان سرخ‌یال
• کارنامه سپنج (مجموعه داستان و نمایشنامه)
• ققنوس
• باشبیرو (نمایشنامه)
• دیدار بلوچ (سفرنامه)
• ته شب (داستان)
• آوسنه بابا سبحان (داستان بلند)
• موقعیت کلی هنر و ادبیات کنونی
• رد، گفت و گزار سپنج

[rezaee]

عباس یمینی شریف

(۱۲۹۸-۱۳۶۸) آموزگار، مدیر مدرسه و نویسنده ایرانی ادبیات کودکان بود.
او در اول خرداد سال ۱۲۹۸ در محله پامنار تهران به دنیا آمد. دوران کودکی و نوجوانی او در دربند گذشت. در سال ۱۳۱۷ در دانشسرای مقدماتی به تحصیل پرداخت. در سال ۱۳۲۱ اولین شعرش برای کودکان در مجله «نونهالان» منتشر شد. در سال ۱۳۲۳ با ابراهیم بنی‌احمد مجلة بازی کودکان را منتشر کرد. در سال ۱۳۲۴ اشعار او در کتاب‌های درسی دوره ابتدائی ایران وارد شد. در سال ۱۳۲۸ به مدیریت مجلات دانش آموز و سازمان جوانان شیر و خورشید سرخ منصوب گردید.
در سال ۱۳۳۲ یمینی شریف با بورس دولتی به امریکا اعزام شد و یکسال در دانشگاه کلمبیا به تحصیل دورة تخصصی در آموزش کودکان پرداخت و درجة فوق لیسانس دریافت کرد.
در سال ۱۳۳۴ دبستان روش نو را با همسرش توران مقومی پایه گذاشت که بعدها با گسترش فعالیت به مجموعة آموزشی از کودکستان تا پایان دورة راهنمائی تبدیل شد. آنان تا سال ۱۳۵۸ آن موسسه را اداره کردند.
در سال ۱۳۳۵ به پیشنهاد عباس یمینی‌ شریف و جعفر بدیعی اولین شمارة مجلة کیهان بچه‌‌ها از طرف مؤسسة کیهان انتشار یافت. جعفر بدیعی صاحب امتیاز و یمینی شریف سر دبیر این نشریه انتشار آن را تا سال ۱۳۵۸ ادامه دادند.
کتاب کلاس اول ابتدائی تألیف او به کتاب «دارا و آذر» معروف است و سال‌ها اولین کتاب آموزشی کودکان ایران بود. همچنین او به نگارش کتاب سواد آموزی به بزرگسالان برای کلاس‌های پیکار با بیسوادی نیز پرداخت.
عباس یمینی شریف از بنیانگزاران شورای کتاب کودک نیز بود. بیش از سی اثر شعر و داستان او در دوران حیاتش به انتشار رسید و برنده جوایز متعدد در ادبیات کودکان شد.


آثار

برای کودکان:

• باغ دوستی
• پلنگ یکه تاز
• شعر با الفبا
• سیاهک و سفیدک
• خانه بابا علی

از آثار به چاپ رسیده برای تمام گروه ‌های سنی:

• نیم قرن در باغ شعر کودکان(خاطرات)
• شهر ناپدیدان

کتاب: فارسی، زبان ایران (برای نوآموزان خارج از کشور که به زبان انگلیسی آشنایی دارند) و آثار در دست چاپ:

• گل‌های گویا
• آوای نوگلان
• جزیره مرجان

[Enigmatic]

آنده ژيد



براي من خواندن اينكه شن هاي ماسه نرم اند كافي نيست!

ميخواهم پاهايم اين نرمي را حس كنند.

معرفتي كه قبل از آن ،احساسي نباشد،براي من بيهوده است.

هرگز دراين جهان چيزي نديده ام كه حتي اندكي زيبا باشد،

مگرآنكه فورا آرزو كرده ام تا همه مهر من آنرا دربر بگيرد !...

(آندره ژيد)


نوجوانی

آندره ژید که نوشته‌هایش تأثیر شگفت‌آوری بر نسل جوان در سال‌های پس از جنگ جهانی داشت، در سال ۱۸۶۹ در پاریس به دنیا آمد. خانوادهٔ او سخت پای‌بند به سنت‌های مذهب پروتستان بود و این موضوع تأثیر زیادی برشکل‌گیری شخصیت او در نوجوانی و جوانی گذاشت. بروز بیماری در کودکی مانع از تحصیلات منظم او شد،اما علم‌دوستی و فضای فرهنگی خانواده توانست این خلاء را جبران کند. ژید، در پانزده سالگی با شوری عارفانه به یکی از بستگانش دل بست و در سال ۱۸۹۵ با او ازدواج کرد.

فعالیت ادبی

آندره ژید در بیست و دو سالگی فعالیت ادبی را آغاز کرد.
دوستی با «استفان مالارمه» باعث روی آوردن به مکتب «نمادگرایی» و پدید آوردن آثاری مثل «یادداشت‌های روزانه آندره والتر»، «شعرهای آندره والتر»، «رسالهٔ نرگس» و «سفر اورین» شد.اما پس از مدتی از این مکتب روی گرداند و به تجزیه و تحلیل و تامل در پیچیدگی‌های زندگی درونی انسان پرداخت.
سفر ژید به افریقا باعث تغییرات بسیاری در وی شد. آثاری هم چون «مائده‌های زمینی»، «ضد اخلاق»، «در تنگ» و «دخمه‌های واتیکان» متأثر از این تغییرات است. «مائده‌های زمینی» کتابی است در ستایش شادی، شوق به زندگی و غنیمت شمردن لحظات. آندره ژید در این کتاب خداوند را در همه موجودات هستی متجلی می‌بیند و آزدانه و برخلاف قید و بندهای مذهب، عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می‌داند. او کتابش را «ستایشی از وارستگی» می‌نامد.
با آغاز جنگ جهانی اول ژید مدتی خاموشی گزید و سپس کتاب‌های «اگر دانه نمیرد»، «کوریدون» و «سکه سازان» را نوشت. او در «اگر دانه نمیرد» واقعیات زندگی خود را بی پرده بیان کرد و با نوشتن رمان «سکه‌سازان» شیوهٔ تازه‌ای در رمان فرانسوی بنیاد نهاد.
ژید کتاب‌های «بازگشت از کنگو» و «بازگشت از چاد» را بر ضد استعمار نوشت. او عضو حزب کمونیست شد، اما با برآورده نشدن انتظارات و تمایلات عدالت خواهانه‌اش با نوشتن کتاب بازگشت از شوروی از این حزب کناره گرفت.
او در سال ۱۹۴۷ جایزه ادبی نوبل را دریافت کرد و در سال ۱۹۵۱ درگذشت.

چند لينك خوب:

دانلود مايده هاي زميني
مائده هاي زميني اثر آندره ژيد - انجمن ادبی شفیقی

ليست آثار و گالري عكس
http://tebyan.ir/Adabi-Honari/82/09/...-asar-gide.htm

متاسفانه سايتهاي بسياري فيلتر شده اند بخاطر گرايشهاي همجنسبازي آندره ژيد...

[Enigmatic]

خوب خوب من مي خوام يه شاعر نويسنده مدرن رو معرفي كنم كه شايد خيليا بشناسينش
اونم آقاي ولاديمير ماياكوفسكي هستش...



ولاديمير ماياكوفسكي، شاعر درام‌نويس انقلابي روسيه در ۱۹ ژوئيه ۱۹۹۳ در روستاي بگدادي كه اكنون به افتخار او، ماياكوفْسْكي ناميده مي‏شود، در قفقاز ديده به جهان گشود. پدرش كنستانتينوويچ در آن ناحيه نگهبان جنگل بود و مادرش آلكساندرا الكسيونا زن مهرباني بود كه 3 فرزند داشت، دو دختر به نام‌هاي لودا و اوليا و ولاديمير كه در همان روستا به مدرسه رفت و نخستين كتاب‌هايي كه مورد علاقه‎اش قرار گرفت به گفته خودش دن كيشوت و آثار ژول‎ورن بودند. در سنين جواني يكي از مربيان استعداد نقاشي را در او كشف كرد و به پرورش آن پرداخت و بدين طريق او با دنياي نقاشي نيز آشنا شد. در سال 1908 زماني كه تنها 15 سال داشت به حزب سوسيال دموكرات پيوست. اما پس از مدتي به‌دليل فعاليت‌هاي سياسي همراه جمع قابل توجهي از همفكرانش دستگير شد و به زندان افتاد. پس از حدود 3 سال و جابه‌جايي در چند زندان به توروخانسك تبعيد شد. وي پس از آزادي در سال 1911 وارد مدرسه هنرهاي زيباي مسكو شد؛ جايي كه به گفته خودش نيازي به ارائه گواهي صلاحيت سياسي نداشت. هر چند در آنجا نيز هنرجويان تابع با دانشجويان نوگرا و جسور از همديگر جدا بودند. اين نويسنده در همين زمان با فوتوريست‌ها آشنا شد و از اين سال به شعرسرايي، نگارش داستان و نمايشنامه روي آورد. فوتوريسم نوعي مكتب و نگاه هنري است كه از آن به آينده نگر و فرازمان هم تعبير كرده‌اند. فوتوريست‌ها هنرمنداني بودند كه در عرصه‌هاي مختلف ادبيات و هنرهاي تجسمي به خصوص نقاشي اقدام به نوآوري مي‌كردند كه سطح آن بسيار فراتر از هنر زمان خود بود و در اين زمينه تعاريف تازه‌اي در شكل‌دادن به اثر به‌وجود مي‌آوردند. وي در شعر روسي وزن، الفاظ، عبارات، تمثيل‌ها و استعارات تازه و بديع پديد آورد، با دنبال‌نمودن سبك آينده‌گرايانه آثار خود را خلق مي‌‌نمود ولي به همه اصول اين سبك پايبند نبود و روش خاص خود را دنبال مي‌‌كرد. از 13 جلد ميراث ادبي ماياكوفكسي، دوازده جلد آن بعد از انقلاب به وجود آمده است. او ادبيات منظوم و شعر را با واقعيت نزديك كرده آن را در خدمت نيازمندي‌هاي معاصر گذاشت و تبديل به سلاحي براي مبارزه در راستاي اهداف خود نمود. ماياكوفكسي از اشعار كلاسيك لذت مي‌‌برد اما بنده آنها نمي‌شد. او مي‌گفت: «هنر بايد با زندگي درآميخته بشود. يا بايد در هم آميخته شود يا بايد نابود بشود.»
ماياكوفسكي در سال 1915با لي وابريك آشنا شد و تا پايان عمر به عنوان زوج هنري به همكاري با وي ادامه داد. اين آشنايي موجب گسترش فعاليت‌هاي هنري وي شد. از سال 1923 عنوان سردبيري مجله فوتوريستي لف را بر عهده گرفت كه تا 2 سال بعد منتشر شد. در سال 1925 سفري به كشورهاي فرانسه، اسپانيا، كوبا، مكزيك و آمريكا كرد كه حاصل آن كتابي باعنوان آمريكايي كه من كشف كردم بود. ماياكوفسكي پيش از مرگ، دوبار دست به خودكشي زده بود وهردوبار هم از اسلحه استفاده كرده بود. روزهاي آخر عمر نيز گفته بود كه در وضع و حالي‌ است كه تنها يك عشق بزرگ مي‌تواند او را نجات دهد. ماياكوفكسي شاعر شورشي دوران لنين و استالين، در ۱۴ آوريل ۱۹۳۰ به ضرب گلوله به زندگي خود پايان داد و بدين‌گونه ديده از جهان فرو بست. وي پيش از مرگ بر برگه‌اي نگاشت: «براي همه مي‌‌ميرم. هيچ‌كس مقصر نيست و شايعات الكي راه نيندازيد. اينجانب مرحوم از شايعه بدم مي‌آيد. مامان، خواهرانم، رفقايم مرا ببخشيد. اين روش خوبي نيست (و به هيچكس آن را توصيه نمي‌كنم) ولي من چاره ديگري نداشتم. ليلي، دوستم داشته باش. رفيق دولت، خانواده من عبارتند از: ليلي بريك، مامان، خواهرانم و ورونيكا ويتولوونا پولونسكايا. اگر زندگي آنها را فراهم كني متشكرم. اشعار نيمه تمامم را به خانواده بريك بدهيد. آنها مي‌دانند چكار بايد بكنند.»! بسياري معتقدند علت خودكشي او سرخوردگي شديد از وضعيت اجتماعي و سياسي اتحاد شوروي در آن زمان بود. اگرچه جسد وي در گورستان بزرگان انقلاب دفن گرديد. و وي در شوروي بزرگ‌ترين شاعر دوره انقلابي لقب گرفت اما شخص وي و اشعارش هيچ‌گاه مورد توجه‌ دولتمردان نبودند؛ چنانچه پاسترناك در رابطه با استالين كه سال‌ها بعد از مرگ ماياكوفسكي، گفته بود: «او بهترين و با استعدادترين شاعر كشور شوراها بود» نوشت: «اين دومين كوشش دولتي و حزبي براي قتل يك شاعر ترقيخواه بود.» و بنيانگذار انقلاب اكتبر لنين نيز كه گويا به هنر مدرن مخصوصاً به فوتوريست‌ها علاقه‌اي نداشت، درباره ماياكوفسكي گفته است: «كمونيسم مورد دلخواه آنها، كمونيسم شلوغ‌كاري و خروس جنگي‌ است.»




شعر شاعر
«شاعر هيچ راهي ندارد يا بايد نوشتن را رها كند و يا شعر را به عنوان يك حرفه كه به جان‌كندن نياز دارد، نگاه كند.» خلاصه‌ نطر ماياكوفسكي در باره شعر و نگاهش به شاعر چنين است؛ ولاديمير ماياكوفسكي در محيط هنري مدرسه هنرهاي زيباي مسكو دوستان تازه‎اي يافت و با فوتوريست‌ها كه تازه آغاز به كار كرده بودند آشنا شد. او در اين زمان شروع به سرودن شعر كرد و به تدريج به عنوان چهره‎اي ممتاز معروف شد. وي معتقد بود ادبيات بايد به زبان توده مردم و در بيان زندگي و آلام آنها باشد به همين دليل اصطلاحات عاميانه را وارد شعر كرد كه اين نوع شعر به شعر ژورناليستي شهرت يافت. وي در ميان شعراي قرن بيستم روسيه، تنها شاعري است كه قطعات اشعار بلند دارد. در اشعار ماياكوفسكي، اثر ناراحتي و اضطراب دائم ديده مي‏شود. غالب آنها شامل فريادهاي عصباني است كه شاعر در مقابل تمدن امروزي و فجايع زندگي بشري مي‏كشد.
ماياكوفكسي از اتخاذ هيچ وسيله‌اي براي انتشار افكار و آثار خود باك نداشت و حتي در كوچه‌ها قدم مي‌‌زد و براي مردم شعر مي‌‌خواند. (او تنها شاعري است كه يك بار در مسكو براي 2 ميليون انسان شعرش را خوانده و تا اين‌زمان هيچ شاعري مستقيماً با چنين مخاطباني روبه‌رو نبوده است) و يا در سال‌هاي جنگي داخلي در روسيه او به جبهه‌هاي جنگ مي‌‌رفت و در سنگرها اشعار خود را براي سربازان مي‌‌خواند. او شيوه‌ خاص خودش را داشت و هيچ چيز را به هيچ كسي توصيه نمي‌كرد، توصيه او چنين بود كه مي‌نوشت: « نمي‌خواهم قواعدي بگويم قواعدي وجود ندارد. به كسي مي‌گويند شاعر كه خود اين قواعد شعري را خلق كند.» براي همين بود بعضي مواقع در جلسات شعرخواني با پيراهن زرد پررنگي سالن محل شنوندگان را تبديل به صحنه تئاتر يا رينگ بوكس ورزشي مي‌كرد.
زبان شاعرانه‌اش تلگرافي ولي كاملا انقلابي بود. در اشعارش: فرياد، شكايت، تحريك و اعتراض، گوش آسمان را به خراش مي‌انداخت. او شاعري دقيق با لحن و سخني لخت و عريان بود. و سبك شعرهايش، دكلمه‏وار است از اين رو، آن را به روش پلكاني چاپ مي‏كرد كه پس از هر مكث، يك پله پايين مي‏آمد. بسياري از اشعار ماياكوفسكي از نوع شعر آزاد است اما حتي در اين موارد نيز ريتم شعر او، آشكارا ريتم شعر است نه ريتم نثر. وي استاد با ذوق قافيه بود. قافيه‏هايش فقط ابتكاري نيست بلكه از نظر معنا شناختي نيز قابل بحث است. ماياكوفسكي بيش از هر شاعر ديگر قرن بيستم بر شاعران روس تأثير گذاشته است. او را بنيانگذار شعر نو در روسيه مي‏دانند و اولين شاعري است كه وزن را در لحن و توافق اصوات معرفي نمود.
وي براي اشعارش نام‌هايي تحريك‌كننده و يا تبليغاتي انتخاب مي‌كرد، از جمله: «فرماني به ارتش هنر»، «از خياباني به خياباني»، «ابر شلوار پوش»، «زيردريايي ستون فقرات»، «مصاحبه با مامور اداره‌ ماليات»، «سرنشين اتومبيل»، «رژه چپ‌گرايان»، «درودي رفيقانه»، «شاعر كارگران» و «سرودي براي انقلاب» و منظومه «صدوپنجاه ميليون» و...
ماياكوفسكي تحت‌تاثير اشعار لرمانتوف، نه‌تنها شاعران زيادي را تحت‌تأثير قرار مي‌داد، بلكه بهترين آثار او، بعدها به ادبيات جهاني قرن بيستم جهت داد. در زمان حكومت شوروي سابق، ماياكوفسكي در كنار پوشكين، لرمانتوف و نكراسوف از پرخواننده‌ترين شاعران كشور شد.

نمايشنامه‌هاي شاعر!
ولاديمير ماياكوفسكي نمايشنامه‌نويسي انقلابي بود كه همواره آثارش را به آينده و جنبش‌هاي نوگراي هنري پيوند مي‌زد. وي نخستين نمايشنامه خود را در سال 1913 نوشت. اين نمايشنامه بدون عنوان و تنها با نام نويسنده اثر به اداره سانسور آن زمان ارائه شد و به همين دليل كارمندان اين اداره نام نويسنده را همان نام اثر تلقي كردند و اين نمايشنامه با عنوان تراژدي ماياكوفسكي در تئاتر لوناپارك مسكو به اجرا درآمد. در 1917 نمايشنامه منظوم ميستري بوف را به رشته تحرير درآورد. اين نمايشنامه كه اثري تبليغي درباره انديشه‌هاي انقلاب روسيه است، نمايشنامه‌اي قابل توجه با زبان شعر محسوب مي‌شود كه به شيوه آريستوفان نگاشته شده است. در اين اثر، نويسنده جهان بورژوايي (اشرافيگري) را تحت سلطه و زير نفوذ طبقه كارگر معرفي و اخلاق بورژوايي را به باد تمسخر گرفت.
ماياكوفسكي در سال 1926 به گردآوري داستان‌ها، اشعار و نمايشنامه‌هايي پرداخت كه گروه‌هاي دورهگرد به اجراي آن مي‌پرداختند. وي بر اساس آنچه جمع آوري كرده و فرهنگ نمايشي حاكم بر فعالان سيرك اقدام به نگارش نمايشنامه‌اي با عنوان مسابقات جهاني طبقه كارگر كرد. مشهورترين اثر ماياكوفسكي نمايشنامه‌اي باعنوان ساس است كه در سال 1928 نوشته شد و يك سال بعد مير هولد كارگردان مشهور و صاحب سبك روسي آن را بر صحنه برد. همچنين نمايشنامه‌هاي حمام و مسكو مي‌سوزد كه در سال 1930 به نگارش درآمدند، از آخرين آثار اين نويسنده و شاعر برجسته روسيه به شمار مي‌روند. وي كتاب اتوبيوگرافي را نيز تحت عنوان منم ولاديمير ماياكوفسكي منتشر كرده است.

كلام آخر
به گفته پاسترناك «ولاديمير ماياكوفسكي، خوش داشت زندگي‌اش را به صحنه تماشا بدل كند و جدا بر اين بود كه زندگي و هنرش يكي است.» پس اين‌چنين بود كه يكي از هيجان‌انگيزترين زندگي‌ها و رمزآلودترين مرگ‌ها براي يكي از برترين شاعران رقم خورده بود. اين شعررا كه گويا پس از خودكشي ماياكوفسكي در جيب او يافتند نيز حكايت از روح عاصي و عزم پرخاش وي به جهان دارد. ظاهراً اين، آخرين شعر اوست...
ساعت از نه گذشته، بايد به بستر رفته باشي
راه شيري در جوي نقره روان است در طول شب
شتابيم نيست، با رعد تلگراف
سببي نيست كه بيدار يا كه دل‌نگرانت كنم
همان‌طور كه آنان مي‌گويند، پرونده بسته شد
زورق عشق به ملال روزمره در هم شكست
اكنون من و تو خموشانيم
ديگر غم سود و زيان اندوه و درد و جراحت چرا‌؟
نگاه كن چه سكوني بر جهان فرو مي‌نشيند
شب آسمان را فرومي‌پوشاند
به پاس ستارگان
در ساعاتي اينچنين، آدمي بر‌مي‌خيزد تا خطاب كند
اعصار و تاريخ و تمامي خلقت را...

</B>

[rezaee]

مهشید امیرشاهی، فرزند مولود خانلری و امیر امیرشاهی، از داستان‌نویسان معاصر ایران است. او در سال ۱۳۱۶ خورشیدی در کرمانشاه متولد شد.
آثار

مجموعه‌داستان

• کوچه بن‌بست (۱۳۴۵ - ۱۹۶۶)
• سار بی‌بی خانم (۱۳۴۷ - ۱۹۶۸)
• بعد از روز آخر (۱۳۴۸ - ۱۹۶۹)
• به صیغهٔ اوّل‌شخص مفرد (۱۳۴۹ - ۱۹۷۰)
• منتخب داستان‌ها (۱۳۵۱ - ۱۹۷۲)
• داستان‌های کوتاه (۱۳۷۷ - ۱۹۹۸)
• سوری و شرکا [برگردان انگلیسی] (۱۳۷۴ - ۱۹۹۵)

رمان

• در حضر (۱۹۸۷)
• در سفر (۱۹۹۵)
• مادران و دختران (۱): عروسی عباس‌خان
• مادران و دختران (۲): دده‌ قدم خیر (۱۹۹۹)
• مادران و دختران (۳): ماه عسل شهربانو (۲۰۰۰)

سایر کتاب‌ها

• هزار بیشه (مجموعه مقالات و مصاحبه‌ها - ۲۰۰۰)

[rezaee]

میهن بهرامی در ۱۱ تیر ۱۳۲۶ در تهران متولد شد. فوق لیسانس جامعه‌شناسی و دکترای فلسفه را از دانشگاه تهران اخذ کرده و در رشتهٔ روان‌شناسی اجتماعی در دانشگاه UCLA ادامهٔ تحصیل داده‌است. وی در زمینه‌های علمی و هنری متفاوتی از جمله روانکاوی بالینی، نقاشی، فیلمنامه نویسی، فیلمسازی، نقد فیلم، مجسمه‌سازی، داستان نویسی و ادبیات کودک و نوجوان فعالیت داشته‌است.

آثار

در زمینهٔ ادبیات داستانی دو مجموعه داستان «حیوان - ۱۳۶۴» و «هفت شاخه سرخ - ۱۳۷۹» از او منتشر شده‌است.