|
|
ای دیر به دست آمده بس زود برفتی
آتش زدی اندر من و چون دود برفتی
چون آرزوی تنگدلان دیر رسیدی
چون دوستی سنگدلان زود برفتی
زان پیش که در باغ وصال تو دل من
از داغ فراق تو برآسود برفتی
ناگشته من از بند تو آزاد بجستی
ناکرده مرا وصل تو خشنود برفتی
هر روز بیفزود همی لطف تو با من
چون در دل من عشق بیفزود برفتی
آنچه امروز هستی ، حاصل دیروز توست. قدر امروز را بدانیم و انسانی بهتر برای فردا شویم.
بیدارم و می بینمت رویا به رویا
از پیش چشمم می روی دنیا به دنیا
با تو میان آب وآتش .آشتی بود
در آتش است از رفتنت دریا به دریا
یک بار دیگر عشق را با خون نوشتند
تعبیر لبخند تو را گلگون نوشتند
تا دست عشق از پیکر عاشق جدا شد
با دست لیلا قصه مجنون نوشتند
این کوچه ها بی تو همیشه بی قرارند
حس غریبی بین پائیز و بهارند
رفتی ولی فکری به حال کوجه ها کن
بوی تودارند و تو را اما ندارند
پيش رخ تو اي صنم كعبه سجود ميكند
در طلب تو آسمان جامه كبود ميكند
حسن ملائك و بشر جلوه نداشت اينقدر
عكس تو ميزند در او حسن نمود ميكند
ناز نشسته با طرب چهره به چهره لب به لب
گوشه چشم مست تو گفت و شنود ميكند
اي تو فروغ كوكبم تيره مخواه چون شبم
دل به هواي آتشت اين همه دود ميكند
در دل بينواي من عشق تو چنگ ميزند
شوق به اوج ميرسد صبر فرود ميكند
دل به غمي فروختيم پايه مايه سوختيم
شاد زيان خريده اي كين همه سود ميكند
مطرب عشق او به هر پرده كه دست ميبرد
پرده سراي سايه را پر ز سرود ميكند
وقتى تو نيستى
حرف هاى زيادى هست براى با تو گفتن
و در حضورت
تنها ، تشنه شنيدنم
اما تو در سكوت ، با نگاهى عميق به من مى نگرى
و من ، شرمسارانه خاموش مى مانم
چه كنم ؟!
نبايد حرفهاى بيهوده ام
لحظه هاى تو را به باد دهند
اگر در اسارت اينهمه اندوه نبوديم
همه چيز ، خنده بر لبهايمان مى نشاند ...
حرف ها دارم اما .. بزنم يا نزنم؟
باتوام با تو! خدا را بزنم يا نزنم؟
همه حرف دلم با تو همين است كه "دوست.."
چه كنم؟ حرف دلم را بزنم يا نزنم؟
عهد كردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زير قول دلم آيا بزنم يا نزنم؟
گفته بودم كه به دريا نزنمدل .. اما
كو دلي تا كه به دريا بزنم.. يا نزنم؟
از ازل تا به ابد پرسش آدم اين بود
دست برميوه حوا بزنم.. يا نزنم؟
به گناهي كه تماشاي گل روي تو بود
خار در چشم تماشا بزنم.. يانزنم؟
( قيصر)
به اختیار گرو برد چشم یار از من
که دور از او ببرد گریه اختیار از من
به روز حشر اگر اختیار با ما بود
بهشت و هر چه در او از شما و یار از من
سیه‌تر از سر زلف تو روزگار من است
دگر چه خواهد از این بیش روزگار از من
به تلخکامی از آن دلخوشم که می‌ماند
بسی فسانه‌ی شیرین به یادگار از من
در انتظار تو بنشستم و سرآمد عمر
دگر چه داری از این بیش انتظار از من
به اختیار نمی‌باختم به خالش دل
که برده بود حریف اول اختیار از من
گذشت کار من و یار، شهریارا لیک
در این میان غزلی ماند شاهکار از من
من بودم و دوش آن بــت بنــــده نواز
از من همه لابه بود و از وي همه ناز
شب رفت و حديث ما به پايان نرسيد
شـب را چــکـنم حـديـــث ما بود دراز ...
دل بردی از من بیغـــــــــــما ای ترک غــــــارتگر مندیدی چه آوردی ای دوست از دست دل بر سـر منعشق تو در دل نهــــان شد دل زار و تن ناتوان شـدرفتی چو تیـــــر و کمان شد از بار غــــــــم پیکر منمی سوزم از اشتــــــــیاقت در آتشــــــــم از فراقتکانون من سیـــــــــــنه من ســـــــودای من آذر منبار غـــــــــــــم عشق او را گردون نیارد تحـــــــــملچون می تواند کشـــــــــــــیدن این پیـــکر لاغـر مناول دلم را صفــــــــــــــــا داد آیینه ام را جــــــلا دادآخر به باد فنـــــــــــــا داد عشق تو خاکســـــتر من
دوستت دارم به اندازه ی تمام وجودم
دوستت دارم به اندازه ی دنیایم
دیوانه ی عشق تو من هستم
گر نباشی از نبودت دیوان می شم
اگر بدانی چقدر دوستت دارم دیگر تنهایم نمی گذاری
چون بی تو من هیچ و پوچم
از عشق تو سر مست و مستم
در خواب و بیداری در فکر تو هستم
در های دلم را بر همه بستم
تا هیچ شبروای عشقت را از من نگیرد
چشمانم همیشه در جستوجوی تو ست
تا از دیدن تو سیراب گردد
من بیاد تو هستم در هر وقت
تا بیایی پیشم و بگویی دوستت دارم
ان وقت هست که دیگر زندگی برایم معنی ندارد
کی بود کین درد را درمان کنی؟
کی بود کین رنج را آسان کنی؟
کی بسازی چاره‌ی بیچاره‌ای؟
بی‌دلی را کی دوای جان کنی؟
کی برون آیی ز پرده آشکار؟
چند روی خوب را پنهان کنی؟
چند رو گردانی از سرگشته‌ای؟
عاجزی را چند سرگردان کنی؟
در بیابان غمم، وقت این دم است
کابر رحمت بر سرم باران کنی
بسکه غم خوردم ز جان سیر آمدم
چند بر خوان غمم مهمان کنی؟
دود سوز من گذشت از آسمان
تا کیم در بوته‌ی هجران کنی؟
همچو ابراهیم از لطفت سزد
کز میان آتشم بستان کنی
چون عراقی سر نهاده در برت
هم سزد گر درد او درمان کنی
دلم براي كسي تنگ است
كه آفتاب صداقت را
به ميهماني گلهاي باغ مي آورد
و گيسوان بلندش را به بادها مي داد
و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد
دلم براي كسي تنگ است
كه چشمهاي قشنگش را
به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت
وشعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند
دلم براي كسي تنگ است
كه همچو كودك معصومي
دلش براي دلم مي سوخت
و مهرباني را نثار من مي كرد
دلم براي كسي تنگ است
كه تا شمال ترين شمال
و در جنوب ترين جنوب
هميشه در همه جا آه با كه بتوان گفت
كه بود با من و
پیوسته نيز بي من بود
و كار من ز فراقش فغان و شيون بود
كسي كه بي من ماند
كسي كه با من نيست
كسي .... دگر كافي ست
کیست که از دو چشم من در تو نگاه می کند
اینه ی دل مرا همدم آه می کند
شاهد سرمدی تویی وین دل سالخورد من
عشق هزار ساله را بر تو گواه می کند
ای مه و مهر روز و شب اینه دار حسن تو
حسن ، جمال خویش را در تو نگاه می کند
دل به امید مرهمی کز تو به خسته ای رسد
ناله به کوه می برد شکوه به ماه می کند
باد خوشی که می وزد از سر موج باده ات
کوه گران غصه را چون پر کاه می کند
آن که به رسم کجروان سر ز خط تو می کشد
هر رقمی که می زند نامه سیاه می کند
مایه ی عیش و خوش دلی در غم اوست سایه جان
آن که غمش نمی خورد عمر تباه می کند
اي چشم تو از هر چه غزل گيراتر
لبخند تو از خنده ی گل زيباتر
در برکه ی آرام تو حتي مهتاب
صد بار ز خورشيد شده والاتر
تو پنجره ی وا شده بر هر جنگل
تو قطره ی از شوق شده درياتر
خوبان جهان آنچه تو داري دارند
در عشق تو از يک يکشان بالاتر.
در سلسله عشق تو مغموم و صبورم
نازم بكش اي دوست كه مظلوم و صبورم
رندان همگي فرصت ديدار تو دارند
غير از من دل ساده كه محروم و صبورم
در شهر تو اي دوست چنان زار و غريبم
در دست تو اي دوست چنان موم و صبورم
دل بد مكن انديشه پرواز ندارم
حاجت به قفس نيست كه مصدوم و صبورم
هرگز نكنم عشق تو را پيش كسي فاش
در پرده اسرار تو مكتوم و صبورم
دنياي عجيبيست ز آلودگي خلق
گريانم از اين درد كه معصوم و صبورم
بی تو ای جان جهان ، جان و جهانی گو مباش
چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش
همنشین جان من مهر جهان افروز توست
گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش
یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش تر است
بر وصال دوست عمر جاودانی گو مباش
در هوای گلشن او پر گشا ای مرغ جان
طایر خلد آشیانی خکدانی گو مباش
در خراب آباد دنیا نامه ای بی ننگ نیست
از منخلوت نشین نام و نشانی گو مباش
چون که من از پا فتادم دستگیری گو مخیز
چون که من از سر گذشتم آستانی گو مباش
گر پس از من در دلت سوز سخن گیرد چه سود
من چو خاموشی گرفتم ترجمانی گو مباش
سایه چون مرغ خزانت بی پناهی خوش تر است
چتر گل چون نیست بر سر سایبانی گو مباش
 |
|
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)