ورزش هاي رزمي

[vincent valentine]

زاراکوتاچیتونا
این ورزش یک ورزش رزمیه ممنوعه هست که تنها برای ضربه زدن به نقاط حساس بکار میره در سال 1731 استادی به نام کوتا این سبک را اختراع کرد که در طی 7 سال اموزش ان 23 نفر از شاگردانش کشته شدند هم اکنون تنها وارث این سبک ویژه معبد جیان کوتا در شوانگ لی هست که از ارتباط با دنیای بیرون منع شده اند
دوغ

[seyedkakashigx]

((تاریخچه کونگ فوتوآ))

کونگ فوتو آ با بهره گیری از سالها تجربه در رشته های مختلف رزمی و دوره های جنگهای چریکی و نبوغ و قابلیت های علمی و فنی آقای ((ابراهیم میرزایی)) در ایران بنیانگذاری شد. اصول اساسی کونگ فوتوآ در کتاب ((ذن در کاراته)) توسط بنیانگذار تعیین گشت و مراحل آزمایش را در باشگاه سرباز ((پهلوی سابق)) با موفقیت پشت سرگذاشت. با گذشت چند سال و تربیت تعداد قابل توجهی از همراهان ، کونگ فوتوآ فعالیت رسمی خود را از سال 1352 با تأسیس دانشکده انشاء تن و روان آغاز نمود، به خاطر هماهنگی با فیزیک بدنی جوانان این سرزمین و درخشش چشمگیر همراهان در مقایسه با ورزش های رزمی آن زمان ،کونگ فوتوآ در مدت کوتاهی کمتر از 5 سال مسیر ترقی و تعالی را طی نمود و سیل انبوه جوانان را بخود جذب کرد. بخاطر اختلاف استاد میرزایی با مسئولین وقت ورزش (شاهپور غلامرضا)، دانشکده انشاء تن و روان در سال 1356 تعطیل شد و خیل عظیم همراهان کونگ فوتوآ در پارک ها و سالن های کوچک خصوصی و سوله های اجاره ای به فعالیت ادامه دادند. بلافاصله پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی و سرنگونی رژیم پهلوی تقریباً تمام سالنهای ورزشی باشگاه تاج تحت مدیریت و حفاظت همراهان کونگ فوتوآ قرار گرفت و فعالیت ورزشی بدون وقفه شروع شد، و کونگ فوتوآ حدود 2 سال با سرعت در ارتقاء کمی و کیفی همراهان موفقیت های چشمگیری را کسب نمود. متأسفانه در سال 1360 بعلت سوء تفاهم های به سبب فعالیت های سیاسی استاد میرزایی مجدداً فعالیت رسمی کونگ فوتوآ دچار وقفه شد، اما کماکان همراهان کونگ فوتوآ به امر معرفی و آموزش این ورزش رزمی جذاب و پرطرفدار ایرانی ادامه دادند. در اثر فعالیت های چشمگیر و تلاش خستگی ناپذیر و پیگیری های مستمر همراهان مجدداً اوایل 1370 فعالیت کونگ فوتوآ با عنوان انجمن کونگ فوتوآ بطور رسمی زیر نظر فدراسیون کاراته ادامه یافت. در سال 1371 کمیته مستقل ورزشهای رزمی و اواخر سال 1371 فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم آوراان تشکیل شد و در سال 1378 بنام فدراسیون ورزشهای رزمی تغییر نام یافت و درمدتی کمتر از یک سال در سال 1379 تحت عنوان کمیته مستقل کونگ فوتوآ فعالیت نمود و مجدداً در سال 1381 در زمره سبک های فدراسیون ورزشهای رزمی درآمد. این تغییرات پی در پی که غالباً با مدیریت افراد غیر آشنا همراه بود آسیب های بسیار جدی تر و مخرب تر از زمان فعالیت غیررسمی بر پیکر کونگ فوتوآ وارد نمود، اما با وجود همه این ناملایمات و جفاها ، همراهان کونگ فوتوآ به ساماندهی و سازماندهی این ورزش رزمی ایرانی ادامه دادند و تمام آئین نامه ها و مقررات علمی و فنی و ارتقاء رتبه های فنی و مدارج مربیگری و داوری را تدوین نمودند. اکنون کونگ فوتوآ با هزاران همراه در سرتاسر ایران اسلامی و چندین کشور از جمله آمریکا، کانادا، هلند، ترکیه، آذربایجان، سوریه، لبنان، پاکستان، افغانستان، سوئد، بلژیک فعالیت گسترده ای دارد و هر روز به تعداد همراهان این ورزش افزوده می شود.

اميدوارم خوشتون بياد

[seyedkakashigx]

شوتوکان به ژاپني: ??? يکي از مهم‌ترين سبک هاي کاراته است، که توسط: گيچين فونا کوشي (????-????) بنيان گذاري شد.

شوتو لقب فوناکوشي (شوتو به معني کاج هاي لرزان است و چون خانه ي فوناکوشي در جنگل کاج بود چنين نامي بر او نهادند ) و کان به معناي خانه يا مکتب است. علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سيستم شوري ته در کاراته است.

اکنون رشته شوتوکان توسط يکي از استادان بزرگ جهان به نام استاد کانازاوا به صورت امروزي تر و علمي تربا نام شوتوکان s.k.i به جهانيان معرفي شده که به کمک نيروهاي فيزيکي و بهره گيري از علم فيزيک کارهايي که به نظر خيلي‌ها سخت يا غيرممکن مينمايند را ممکن مي‌کند. در اين متد توجه خاصي به نيرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نيرو مي‌شود .

گيچين فوناکوشي ابداع کننده سبک شوتوکان کاراته مي‌باشد که امروزه از سبکهاي اصلي کاراته محسوب مي‌شود. وي در سال ???? در جزيره اوياما متولد شد. فوناکوشي ?? ساله بود که کاراته را با به وسيله يکي از همکلاسيهايش که پسر استاد آنکو آزاتو (استاد معروف اکيناوا) بود شناخت. فوناکوشي آنقدر اصرار کرد تا استاد راضي شد او را در کلاسش ثبت نام کند. زيرا آزاتو شاگردان زيادي را نگه نمي‌داشت ولي فوناکوشي که موفق شده بود رضايت استادش را جلب کند توسط استادش به استاد ماهر ديگري به نام آنکو ايتوسو معرفي شد. فوناکوشي در همان موقع به عنوان مربي يک مدرسه ابتدايي پذيرفته شد. فوناکوشي پس از گذشت چند سال با اين حال هنوز از شرايط اجتماعي و وضعيت اقتصاديش راضي نبود. براي همين او تصميم گرفت اوکيناوا را به مقصد توکيو ترک کند تا آنجا بتواند کاراته را به عموم ژاپني‌ ها معرفي کند. براي اينکه بتواند شانس بيشتري بدست بياورد ابتدا ديداري از تمامي مدارس اوکيناوا به عمل آورد و کاتاهاي بيشماري را از سبکهاي مختلف کاراته آموخت. تا بتواند در توکيو مکتبهاي مختلف کاراته را به نمايش بگذارد.در سال ???? اين امر به تحقق پيوست و فوناکوشي کلاسهايي را در پايتخت ژاپن داير کرد و شاگردانش اغلب از قشر فرهنگي و دانشگاهي بودند.

اميدوارم خوشتون بياد

[seyedkakashigx]

شيتوريو بنيان گذار: کنوا مابوني. شيتوريو متشکل از دو سيستم ناهاته و شوري ته در کاراته مي‌‌باشد.
گوجوريو بنيان گذار: مياگي چوجون. گوجوريو روش سفت و نرم، که در اوکيناوا شکل گرفت و و متعلق به سيستم ناهاته در کاراته مي‌‌باشد.
وادوريو بنيان گذار: اوتسوکا هيرونوري. وادوريو يعني : راه صلح، روش صلح، روش صلح جويانه.
سبک هاي غير کنترلي عبارت است از:
کيوکوشين بنيان گذار: ماسوتاتسو اوياما کيوکوشين کاي، از عناصر مختلفي که نشات گرفته از تجريبات اوياما وسبک هاي ديگر است، به وجود آمد.
توضيح کامل تر:
سبک هاي کاراته بسيار متعدد و بالغ بر صد نوع سبک رسمي در دنيا وجود دارد.اصول کلي و پايه ي سبک هاي کاراته با هم يکي است و فرق آن ها در نحوه ي بکار گيري آن هاست.
بطور کلي سبک هاي کارته به سه دسته تقسيم مي شود
سبک هاي کنترلي
سبک هاي غير کنترلي
سبک هاي رينگي
برخي از سبک هاي مهم در کاراته:
جو کاي بو کاراته ( ترکيبي از جودو، کاراته ، بوکس )
شوتوکان (با استفاده از اين سبک حرکت هاي غيرممکن فيزيکي امکان پذير مي شود )
شيتوريو ( سيستم ناهاته ، سيستم شوري ته )
کان زن ريو
بودو
گوجوريو
کنوامابوني
کيوکوشين
کيوکوشين کاي ( بر قدرت فيزيکي تاکيد دارد )
گوجوريو
ماسوتاتسواوياما
وادوريو
آشيهارا
انشين

اينم سبك هاي كاراته

[seyedkakashigx]

کاراته‌ ( به ژاپني:?? ) يک نوع ورزش رزمي است. به معناي روش مبارزه و دفاع با دست خالي و شامل ضربه‌هاي سريع دست و پا. (مبارزه و دفاع با دست خالي يعني بدون سلاح و نه به اين معنا که از ضربات پا استفاده نمي شود) گفته مي‌‌شود کاراته داراي قدمتي پنج هزار ساله است و يکي از استادان اوليه و مبتکران اين فن بوديدهاراما است که حدود 525 سال قبل از ميلاد مسيح مي زيسته است. وي که از پيشوايان مذهبي بودايي بود، به تنهايي از هند به راه افتاد و پس از راهپيمايي چند هزار کيلومتري خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبيعي بسيار مشکل موجود در آن زمان به چين رسيد و در ايالت هون نان و معبد شائولين اقامت گزيد. تعاليم بوديدهاراما شامل تمرينات شديد انضباطي و رعايت پرهيزکاري بود. وي 9 سال رنج و رياضت همراه با تفکر و براي اين که شاگردانش نيز بتوانند در مقابل ساعت‌هاي طولاني تفکر و انديشه تاب مقاومت بياورند و نيز با زورگوياني که تعاليم مذهبي و مردان دين را سد راه خود مي‌‌ديدند به مبارزه و مقابله برخيزند 18 حرکت تمريني را ابداع نمود که در حقيقت زير بناي حرکات کاراته امروزي است.

کاراته امروزي شکل تکامل يافته اي از کمپوي چيني (بوکس چيني) مي باشد که در ابتدا اوکيناواته ناميده ميشد. از هنگامي که حکومت‌هاي استبدادي در چين سلسله کينک 1644-1911 و سلسله ساتسوما در اوکيناوا به منظور جلو گيري از ورزيده شدن مخالفان و نيز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشير را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوري سلاح‌هاي رزمي اقدام نمودند مردم به سوي آموزش هنر مبارزه با دست خالي روي آوردند که همين امر باعث شکوفايي هرچه بيشتر کاراته شد.

در سال 1921 يکي از بزرگ‌ترين استادان کاراته جزيره اوکيناوا گيچين فونا کوشي 1868-1957 توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفي نمايد و برخي ديگر از هنر جويان که تحت تعليم بزرگ‌ترين استادان اوکيناوا قرار گرفته بودند، تکنيک‌هاي سنتي را با يکديگر ترکيب نموده و سبک‌هاي متعددي از کاراته را به وجود آوردند

اينم تاريخچه كاراته ميباشد

[seyedkakashigx]

اينم ورزش رزمي ايكيدو


آیکیدو یک هنر رزمی ژاپنی است.
معنای آیکیدو وحدت و آشتی و تجسم قدرت. موسس این ورزش رزمی ( یا هنر رزمی ) موریهه اوشیبا نام دارد وی در سال 1883 در خانواده‌ای که به جهت داشتن مردان جنگی و استاد در کار با سلاحهایجنگ معروف شده بود پا به عرصه جهان هستی گذاشت پدرش یوروکو استاد شمشیر زنی و نیزه بود که موریهه توانست زیر نظر پدرش تکنیکهای مختلف جوجوتسو - آیکی جوتسو - شمشیر زنی و کار با باتوم رابیاموزد تأثیر گذارترین مربی او سوکاکوتاکوا بود که شخصیتی محکم و با ثبات داشت او مجموعه‌ای از فنون و تکنیک را تحت عنوان رشته دایتو ریو را به او آموزش داد. اوشیبا تأثیرات مبارزه را در حین کار با تاکوا کشف کرد ولی این برای او کافی نبود چرا که او میخواست به جایگاه واقعی بشر دست پیدا کند و البته توانست این جایگاه را به لطف وجود شخصیت دیگری به نام اونیسابورو دگوچی استاد بزرگ تمرینهای سبک جدید شینتو ایست یعنی اوموتو کیو بدست آورد در کنار دگوچی وی توانست تمرینات جدید ( به کار گیری زمزمه و اصوات دعاگونه به صورت ذکر ) به نام کوتو داما را دنبال کند وقتی در سال 1924 دگوچی ژاپن را به قصد مونوگولی ترک کرد و اوشیبا به عنوان محافظ همراه وی بود اوشیبا هرآنچه که از مبارزه میدانست برای مقابله با دسته‌های راهزنان به کار می‌گرفت این تجربه بسیار عالی بود و برای اولین بار استاد بزرگ آینده مسیر ویژه خود را پیدا کرد پیش بینی در دل خطر وقتی همه تهدید شده و هراسیده‌اند او به جلوتر از خودش می‌نگرد و می‌اندیشد کدام مسیرها را باید انتخاب کرد و از کدام باید چشم پوشید در بازگشت به ژاپن اعتقاداتش به یقین رسیده بود و به جایگاه بشر در عالم هستی دست یافته بود و آن را با تمام وجود درک می‌کرد. برای ایجاد هماهنگی بین تمرینات و اعتقادات فیلسوفانه اش او هنری جدید آفرید آیکیدو به معنای:
وحدت و عشق صلح و آشتی و تجسم قدرت هر بخش از آیکیدو دارای معنایی به شرح ذیل است:
آی : هماهنگی - وحدت - همراهی - همراه شدن
کی : روح - توان - نیروی روحی - قدرت درونی
دو : روش - ساختار - راه
ریشه‌های آیکیدو نوین در آیکی جوجوتسو ژاپن قرار گرفته است. در این عهد بوجوتسو با روشهای کلاسیک تمرینات رزمی نقش برجسته‌ای در پدیدار گشتن طبقه جنگاوران در مهارتهای دفاع با دست خالی در کنار شیوه استفاده از سلاح آموزش داده می‌شد آیکی جوجوتسو تنها یکی از چند نوع شیوه‌ها و سبک‌های مبارزه بود. در تمام آنها نظرات سخت انضباطی اعمال می‌شد و اعضا موظف به حفظ کامل اسرار بودند که به تمرین این روشها و فنون به دیده احترام بنگرند.گفته‌اند که آیکی جوجوتسو توسط جنگاوری فاضل به نام شاهزاده تی جون فرزند امپراتور سیوا ابداع شده است. روش تی جون بر اساس ضربات شمشیری دست خالی که نقاط مختلف باز زره حریف را مورد هدف قرار می‌داد استوار بود. یکی از فرزندان تی جون به نام تسوته موته محدوده فنون را گسترش داد و تاکید را بر ما آی ( تشخیصفاصله بین خود و حریف) گذاشت. این توانایی برای تمام جنگاوران لازم بود زیرا که آنان بایستی خود را آماده رویارویی با سلاحهایی با طولهای مختلف می‌کردند.یوشی میتسو سردار برجسته از هنرهای رزمی آگاهی بسیاری داشت. وی فردی بود که آگاهیهای بسیاری در زمینه اطلاعات پزشکی داشت. او این اطلاعات را بر اثر علاقه به کالبدشناسی انسان کسب کرده بود. گفته می‌شود که وی این اطلاعات را از راه تشریح اجساد جنگاوران مرده به دست می‌آورده. وی با بکار بردن فنون رایج به شیوه‌های ماهرانه که وی را قادر می‌ساخت کنترل بیشتری روی حریفانش بدست آورد موجب توسعه و پیشرفت آی جوجوتسو گردید. وی دریافت که دست و مچ‌های جنگاوران چون محکم و پوشیده شده نیستند معمولاً آسیب‌پذیر هستند و بنابراین فنونی ابداع کرد که آنها را برای آسیب زدن به این نقاط به کار برد. وی این ساختار را " دایتو ریو آیکی جوجوتسو" نامید که بعد از مرگش دایتو نامیده شد.یوشی کیو پسر یوشی میتسو که خود نیز جنگاوری کارآزموده بود با اضافه کردن شیوه‌ای که جنگاوران بدون سلاح می‌توانستند از آن در مقابل شمشیرهای کوتاه و بلند استفاده کنند. تعداد فنون این روش را افزایش داد. یوشی کیو همچنین شاگردانش را وادار به تمرین در مقابل شمشیرهای کوتاه و بلند که یک نوع نیزه شکافنده بود می‌کرد. وی به خاطر تغییر محل اقامتش فامیلی خود را تغییر داد در اواخر قرن نوزدهم که ژاپن در آستانه بیرون آمدن از انزوا قرار داشت. سوگاکوتاکه دا سی و یکمین فرد از نسل تاکه دا تصمیم گرفت که شیوه خانواده را دوباره احیا کند. پس از مدتی این شیوه را جا انداخت و مدرسه‌ای در هوکایدو واقع در استان آباشیری افتتاح کرد. دیری نپایید که کارش گرفت و افراد ارتش در آنجا به یادگیری پرداختند. توکی مونه تاکه دا پسر وی کار را ادامه داد و مدرسه را " دایتون کان " نامید. نامی که تاکنون حفظ شده است در این مدرسه بود که فردی به نام " موریهه اوشیبا" تحصیل کرد. او که خود استاد مسلم هنرهای رزمی بود تحت تأثیر " سوگا کوتاکه دا " با معرفی بهترین هنرهای رزمی دیگر و ارایه برخی از عقاید خود به پیشرفت برنامه آموزشی مدرسه کمک کرد. وی خیلی زود یکی از برجسته‌ترین شاگردان " سوگا کوتاکه دا " گردید.یوشیبا در زمان قدرت واکایاما در ژاپن متولد شد. وی مرید هنرهای رزمی بود. او تمام پول خود را در راه یادگیری زیر نظر بهترین استادها در جهان صرف کرد. او اشتهای سیری ناپذیری جهت یادگیری هرچه بیشتر روشها داشته است. وی در جنگ جهانی دوم در ارتش ژاپن در جنگ با روسها دلاوریها و مهارت خود را به نمایش گذاشت تا جای که به او لقب خدای سربازان را دادند. وی پس از جنگ به شغلهای بسیاری پرداخت ولی به خاطر بهبود مهارت رزمی خود در رنج بود زیرا که آرزو داشت که شکست ناپذیر گردد. در این دوران بود که با راهبان بودایی برخورد و به فلسفه آنها گوش فرا داد و بر اثر آن به تردید افتاد که هنرهای رزمی نباید فقط مختص حمله به شخص دیگر یا به زمین زدن انسان‌ها باشند. وی تصمیم گرفت که این فلسفه را دنبال کند. لذا شخصا وارد معبد گردید و هر روز ساعات زیادی را به خلوت و تنهایی می‌گذراند و مفهوم حقیقی هنرهای رزمی پی برد. وی دریافت که هنرهای رزمی نباید مختصرا وابسته به قدرت باشند بلکه بایستی راهی برای پیشرفت روح و جسم و رسیدن به صورت آنها باشند.آیکی جوجوتسو آنگونه که تمرین می‌گردید این فلسفه را مطرح نمی‌کرد.بنابراین وی تصمیم گرفت تا هنر جدیدی را ابداع کند که سرشار از اصل هماهنگی روحی و جسمی مورد نظرش باشد. وی این هنر را آی کی نامید و همانند دیگر هنرهای رزمی پسوند جوتسو به معنای هنر جنگیدن را از آن حذف کرد و واژه دو را به معنای راه را که نشان دهنده ملایمتر شدن است به جای آن برگزید.

[seyedkakashigx]

تای چی یا تای چی چوان (Tai Chi Chuan) نوعی ورزش رزمی چینی است که برای بهبود سلامتی، افزایش طول عمر و آرامش روحی انجام می‌شود.

این ورزش در رده ورزشهای رزمی ملایم (Soft Martial Arts) قرار دارد و باعث می‌شود تا عضلات بدن با انجام تمرینات نرم و ساده، انعطاف‌پذیر و قوی شوند. درست برعکس ورزشهای رزمی سخت که با فشار و شدت تمرین عضلات را تقویت می‌‌کنند.
تمرینات و نرمشهای تای چی چوان با حرکات کند، آرام، و معمولا" به صورت گروهی هنگام صبح انجام می‌‌شوند. متخصصین این ورزش معتقدند که تمرینات تای چی به صورت دسته جمعی، اثر بهتری نسبت به تمرینات فردی آن دارد.
این ورزش چینی در خود کشور چین از طرفداران زیادی برخوردار است، بطوریکه تقریباً تمام پارکهای کشور چین، صبح‌ها مملو از افرادی هستند که در حال تمرین تای چی می‌‌باشند.

[seyedkakashigx]

فواید تای چی





از فواید عمده تای چی می‌‌توان به تقویت عضلات بدن، انعطاف پذیری نرم عظلات، تمرکز و آرامش فکری (Meditation)، تقویت روحی و عصبی و آموزش دفاع شخصی اشاره کرد.
تحقیقات به عمل آمده نشان می‌‌دهید که تاچی قادر است تا بیماریهای شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. برای مثال با تمرین تاچی می‌‌توان امراض قلبی را درمان و یا از بروز آنها جلوگیری کرد. همچنین این ورزش می‌‌تواند استرس – که عامل بسیاری از بیماریهاست - را از بین برد.
تمرینات تنفسی این ورزش همچنین می‌‌تواند به سالم ماندن ریه و بهبود جریان گردش خون در بدن نیز کمک کند. آهستگی و نرمی در تمرینات تای چی باعث می‌شود تا تمرکز فکری بالا رود که این مساله خود به کنترل دستگاه عصبی فرد در شرایط بحرانی و فشارهای عصبی بسیار کمک می‌‌کند.
آمار نشان می‌‌دهد که افرادی که تای چی تمرین می‌کنند کمتر عصبی شده و حتی از دروغ گفتن نیز پرهیز می‌‌کنند.
توصیه می‌شود که این با آموختن این ورزش، هرروز آنرا تمرین کنید. برای آموزش اول لازم است تا با سبک‌های آن آشنا شوید.

[seyedkakashigx]

سبک‌های تای چی
در تای چی پنج سبک اصلی وجود دارد که از میان آنها برخی سبکهای مدرن نیز بوجود آمده‌اند : - سبک چن (Ch’en) - سبک یانگ (Yang) - سبک وو یا وو هاو (Wo or Wo Hao) - سبک وو یا وو یچاون یو (Wu or Wu Ch’aon yu) - سبک سان (Sun)
فهرست سبکهای بالا به ترتیب ارشدیت آنها هستند. البته ترتیب محبوبیت آنها بدین صورت است: یانگ، وو، چن، سان و وو هاو.
سبکهای مدرن زیادی نیز در این ورزش وجود دارند. برای مثال سبک hybird و offshoots از مهم‌ترین این سبکهای مدرن هستند.

اميدوارم خوشتون بياد

[seyedkakashigx]

تکواندو (زبان کره ای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا:跆拳道 _ خط لاتین: Taegwondo) یک ورزش رزمی کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزش‌های رزمی در سراسر دنیا است.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود:

• 태 «تِ» = ضربه زدن با دست
• 권 «کوان»= ضربه زدن با پا
• 도 «دُ» = راه و روش

فنون تکواندو از ورزش‌های سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده‌است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک‌های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می‌خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود متمایز می‌کند.

[seyedkakashigx]

تاریخچه
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (حکومت) (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.
در دوران پادشاهی شیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش‌های جنوبی شبه جزیره کره حکم می‌راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت‌های این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک‌های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می‌شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن‌های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می‌شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می‌شد.
روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی‌ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.
آموزش هنرهای رزمی کره‌ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه‌های کوچک ادامه داشت.

[seyedkakashigx]

تکواندو نوین
پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته‌های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن‌ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح‌های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می‌رفت.
تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:

• ۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره‌ای بود.[۱]
• ۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
• ۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
• ۱۹۷۲ - کوکی وان تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده‌است.
• ۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو WTF )
• ۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
• ۱۹۷۶ – شورای بین المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی‌های خود پذیرفت.
• ۱۹۸۳ – کمیته بین المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
• ۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
• ۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول.
• ۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.
• ۲۰۰۰ - در المپیک سیدنی تکواندو دومین هنر رزمی آسیایی (پس از جودو) شد که به عنوان یک رشته رسمی در المپیک برگزار می شود.

اميدوارم خوشتون بياد

[Gestapo]

از یک دیدگاه می‌توان هنرهای رزمی را به دو قسمت نرم و سخت تقسیم بندی نمود.
هنرهای سخت
به یک سری حرکات و نشست‌های خاص که در هر ورزش وجود دارد که باعث آمادگی بدن و تقویت نیروی درون که در ورزش‎‌های گوناگون به نیروی درون کی و چی و هی می‌گویند.
این نیرو از نقطه‎ای به نام تان تین سر چشمه می‌گیرد و در تمام بدن پخش می‌شود.
ورزشهای سخت عبارت‌اند از: ورزش‎‌هایی که با جسم بیشتر سر و کار دارند مانند: آیکیدو، کاراته، نین جوتسو، تکواندو، ووشو و...
هنرهاي نرم
ورزش‎‌های نرم که با نیروی ذهن (ذن) بیشتر کار می‌کنند مانند: یوگا، تای چی،و ورزش رزمی و ایرانی رزم آوران (Hidora total contacte)
یوگا
یوگا ورزشی تصوفی و عرفانی می‌باشد که در شبه قارهٔ هند و توسط هندوها بوجود آمده‌است. ریشه یابی دقیق این ورزش که توسط چه شخصی و دقیقآ چگونه بوجود آمده کمابیش ناممکن است چرا که تاریخ شکل گیری یوگا به سالهای بسیار دور برمی گردد.
برخی را اعتقاد بر آنست که یوگا از میان ایران و ایرانیان برخاسته است. هرچند بر این اعتقاد دلیل محکمی در دست نیست ولی اگر بپذیریم که یکی از عمده ترین منابع یوگا "ودا"هاست با توجه به اینکه رسالت ودا وابسته به قوم آریایی می باشد، ایرانیان از سرآغاز تاریخ به آن وابسته‌اند. ولی ما نمی‌دانیم چرا اجداد ما از آن دسته از برادران خود که وداها را نزد خود حفظ کردند جدا شدند. به هر حال آنها هر دو از میراثی واحد برخوردار بودند. در طول تاریخ بارها و بارها به شواهدی برخورد می کنیم که نزدیکی دو قوم هند و ایرانی را نشان می دهد حتی در چند قرن اخیر بسیاری از پژوهشگران و آگاهان از اشتراکات فرهنگ عرفانی هند و ایران با نگارش رسالات متعدد این مهم را آشکار ساخته اند مانند "محمد دارالشکوه" دررسالهٔ مجمع البحرین. آنچه مسلم است اینکه فرهنگ ایران و هند از اساس با هم دارای اشتراکات فراوانی است تا حدی که برخی عقاید و آثار در واقع بطور یکسان از آن هر دو فرهنگ است. به نظر می رسد که یوگا نیز آنقدر در ایران در حال گسترش است که بزودی بتوان گفت همانقدر متعلق به هند است که به ایران. در سالهای اخیر اساتیدی مثل پروفسور عباس شوشتری، پروفسور داریوش شایگان، دکتر جلال نایینی و آقای پاشایی کمک‌های مهمی جهت معرفی یوگا به طور تئوری به علاقمندان کرده اند. هرچند که بیشترین سهم را در این میان مترجمین داشته‌اند، در هر حال با همراهی یوگی‌های ایران، یوگا بطور عملی هم مورد بررسی، آموزش و پژوهش است.

به لحاظ تاريخي مي توان سير تحولات يوگا را در پنج مرحله بررسي كرد:

1. عصر ودايي ( Vedic Yoga )
2. دوران پيش از كلاسيك ( Preclassical Yoga )
3. دوران كلاسيك ( Classical Yoga )
4. دوران بعد از كلاسيك ( Post Classical Yoga )
5. دوران مدرن ( Modern Yoga )

دوران ودايي (۴۰۰۰ تا ۲۰۰۰ پ.م.)

هر چند در اين دوران مستقيماً از واژة يوگا نشاني نمي يابيم، ولی پنداره‌های قابل استنادي در متون ودايي يافت مي‌شود. منظور از متون ودايي چهار جنگ كهن به نام‌هاي زیر است:

1. ريگ ودا Rig veda
2. ساما ودا Sama V.
3. ياجور ودا Vajur V.
4. آتاروا ودا Atharva V.

در واقع كهن ترين متون مكتوب و ادبيات بشري همین کتاب‌ها هستند. طي تحقيقات باستان شناختي در دو دهة اخير سرآغاز تمدن در هند از هفت هزار سال پيش از ميلاد از ناحيه اي نزديك به دهكدة مهرگر ( Mehrgarh ) آغاز شده است و در هزارة سوم پيش از ميلاد منجر به ساخته شدن شهرهاي بزرگ و مهمي مثل موهنجو دارو(Mohenjo daro) هاراپا ( Harappa) و دلاويرا(Dholavira) شد. اين تمدن از شرق گنگ به طرف افغانستان و از ايران به سوي بمبئي توسعه يافت. اين تمدن كهن را عموماً به نام تمدن ساراسواتي (Sarasvati) مي‌شناسند. طبق نگرشهاي ودايي شعور ناب و وجود متعال كه خالق هستي از روي عشق و مهر بوده است "وداها" را به نوع بشر آموخت تا چگونگي زيستن در همسويي با قوانين "دارما" حفظ شود. به اين معنا "وداها" در قلب خود مفهوم "يوگا" را در بر دارند هر چند كه تنها از طريق واژگاني چون "تاپا" (Tapah) در اين دوران به يوگاي اصطلاحي نزديك مي شويم.


براي درك بهتر و كامل "وداها" "ريشي‌ها" ، ودانگا (Vedanga) را بمنظور فهم و استفاده از وداها ارائه كردند. "آنگا"(Anga) به معناي شاخه و بخش است پس ودانگا يعني اجزاء و شاخه هاي ودا كه شامل موارد زیر می‌شود.

• Kalpa
• Shiksha
• Vyakarana
• Nirukta
• Jyotisha
• Chandas

از طرفي زمينة ديگري از آموزشهاي ودايي به نام اوپاودا (Upaveda) نيز به منظور استفادة کاربردی از وداها شكل گرفت كه شامل موارد زیر بود.

• Ayurveda (طب ودايي)
• Dhanur Veda (ورزش رزمي ودايي)
• Sthapatya Veda (معماري ودايي)
• Gandharva Veda (موسيقي ودايي)

دوران پيش از كلاسيك (۲۰۰۰ تا ۳۰۰ پ.م.)
متون اوپانيشاد ( Upanishad ) و نهايتاً باگاواد گيتا ( Bhagavad Gita ) از دستاوردهاي والاي اين دوران است. در اين دوران به صراحت واژة يوگا و ابعاد عملي يوگا قابل بررسي است. مهمترين پيام اين دوران شناسايي آتما ( Atma ) و برهما ( Brahma ) و طريق همسويي بين آن دو از طريق سلوك و معرفت است. از ديگر دستاوردهاي مهم اين دوران طبقه بندي سه گانة آگاهي بشري و امكان استقرار و يگانگي در آگاهي(Chatur Avasthanam) يكپارچه است.



دوران كلاسيك (۳۰۰ پ.م. تا ۱۰۰۰ میلادی)

در اين دوران خلاصه و زبدة تمام آموزه هاي يوگايي تا آن زمان در متني به نام يوگا سوترا Yoga) Sutra) توسط حكيم و يوگي نامدار هند، پاتانجلي، گردآوري و تدوين شد. به همين دليل اين دوران را به نام دورة پاتانجلي يا دورة يوگاي هشت مرحله اي نيز مي شناسند. يكي از مهمترين دستاوردهاي اين دوران طبقه بندي راه عملي يوگا به هشت مرحله است:
1. ياما ( Yama )
2. نياما ( Nyama )
3. آسانا ( Asana )
4. پراناياما ( Pranayama )
5. پراتياهارا ( Pratyahara )
6. دارانا ( Dharana )
7. ديانا ( Dhyana )
8. سامادي ( Samadhi )



دوران بعد از كلاسيك (۱۰۰۰ تا ۱۷۵۰ میلادی)

در اين دوران يوگي‌ها سعي در ارتباط بيشتر با مردم دارند و در نتيجه آموزه هاي خود را نيز قابل فهم‌تر ارائه كرده اند. از مهم ترين متون در اين دوران مي توان به هاتا يوگا پرادي پيكا( Hatha Yoga Pradipika)، گراند سامهيتا( Ghrand Samhita)، شيوا سامهيتا(Shiva Samhita) اشاره كرد. در اين عصر تعاليم عملي تر و قابل فهم تر يوگا مثل "هاتا يوگا" گسترش يافت و به موازات آن گروه‌ها و سنتهاي گوناگون آموزش اين روشها مانند سنت نات ( Nath ) نيز مورد توجه قرار گرفتند.

دوران جديد (از ۱۷۵۰ میلادی تا کنون)

در اينجا اشاره به دورة حكومت بريتانياي كبير بر شبه قاره هند ضروري به نظر مي رسد. چرا كه انگليسي ها بويژه كمپاني هند شرقي مايل به توسعهٔ آموزشهاي سنتي معلمين و گوروهاي هندي نبود. ولي سرانجام در سال ۱۸۹۳ با سخنراني سوامي ويوكاناندا ( Sw. Vive Kananda ) و متعاقب آن ورود سوامي يوگاناندا ( Sw. Yogananda ) در سال ۱۹۲۰ به آمريكا، يوگا وارد مرحلهٔ امروزين خود شد، يعني گسترش بيش از حد به كمك وسايل ارتباط جمعی، يافتن مباني علمي براي تمرينات يوگا، استفادة قاعده‌مند از فنون يوگا براساس نگرشهاي علمي و سرانجام عوام زدگي و فراموش كردن پيام و اهداف اصلي دانش يوگا.
فواید و ویژگی‌ها

یوگا فواید و ویژگی‌های گسترده ای دارد. توجه کنید که اگر این ورزش به طور مرتب و از سنین پایین (کودکی) شروع و پی گیری شود، فواید آن چند برابر خواهد شد. از فواید یوگا می توان به نکات زیر اشاره کرد:

• تقویت در دقت و تمرکز
• تقویت تفکر و روشن بینی و امیدواری
• تقویت قدرت تخیل و خلاقیت
• تقویت اعتماد به نفس و مثبت گرایی
• تقویت قالبیت هماهنگی ذهنی با فیزیکی بدن (کنترل بهتر بدنی)
• تقویت اعتقاد (اعتقاد به خالق هستی با برانگیختن قدرت اندیشه و آرامش)

تمرینات اصلی (وضعیت های) یوگا که به آنها آسانا نیز گفته می شود، تمرینات کششی بی خطری هستند که به غیر از انعطاف پذیری و تمرکز فکری، خسته گی را از بدن شما دور می کنند.
در اینجا شما با چند وضعیت یوگا آشنا می شوید:
وضیعت کماندار
این تمرین که به آن تمرین تیرانداز هم گفته می شود، باعث به حرکت در آمدن تقریبا تمامی مفاصل دست و پا می گردد، که این عمل سبب انعطاف پذیری بیشتر این مفاصل می شود. تمرین کماندار به بهبود تعادل فیزیکی و هماهنگی حرکات بدنی کمک فراوان می کند.
برای انجام این وضعیت، برروی زمین بنشینید و پاهایتان را به صورت کشیده به جلو دراز کنید. سپس دستهایتان را آرام آرام دراز کرده و شصت پاها را بگیرید. در حین اینکار، تنفس آرام را نیز فراموش نکنید. هنگامیکه شست پای چپ خود را گرفته اید و آنرا محکم روی زمین نگه داشته اید، زانوی راست خود را خم کنید و انگشتان پای راست را به آرامی به سمت گوش راست خود نزدیک کنید. فرض کنید که یک کماندار هستید و پای چپتان یک کمان است، که آنرا ثابت نگه داشتید و با دست راست می خواهید شلیک کنید. در همین حالت بمانید (تا زمانی که خسته شدید) و سعی کنید تمرکز و تنفس آرام را حفظ کنید.
سپس آرام آرام به وضیعت او باز گردید و چند لحظه ای استراحت کنید. بعد اینکار را دومرتبه، اما با پای دیگر تکرار کنید.
وضعیت کمان
این وضعیت به شما کمک می کند تا عضلات پشت بدن خود را تقویت کنید. همچنین این تمرین باعث می شود تا ستون مهره های شما انعطاف پذیر شوند. از مزایای دیگر تمرین کمان می توان به باز شدن قفسه سینه و کمک به تنفس بهتر اشاره کرد.
برای تمرین این وضعیت، ابتدا برروی زمین (روی شکم) دراز بکشید. پاها را کمی از هم باز کنید و دستهایتان را دو طرف بدن قرار دهید. تنفس آرام را حفظ کنید. زانوها را خم کنید تا کف پاهایتان به پشت نزدیک شوند. بعد دست هایتان را آرام به عقب ببرید و پاهایتان را از مچ بگیرید.
سپس با دستها، پاهایتان را به عقب بکشید و آرام تنفس کنید. در این حین سعی کنید تمرکز کنید و اصلا عجله نکنید. تا جایی که احساس خسته نکرده اید در این وضعیت بمانید. بعد چند لحظه استراحت کنید و دوباره به تمرین این وضعیت ادامه دهید.

[Gestapo]

معرفی سایت:
بوکس

معرفی ورزش بوکس

فدراسیون بین المللی بوکس

یوگا

فدراسیون بین المللی یوگا

فدراسیون بین المللی جودو

فدراسیون بین المللی بوکس

[seyedkakashigx]

جوجیتسو (در ژاپنی: 柔術 تلفظ: جوجوتسو) یکی از ورزش‌های رزمی است.
در حدود ۳۰۰۰ سال قبل کشاورزان و روستائیان ژاپنی برای مقابله با سارقان و سربازان امپراتوری که به قصد چپاول آنان هجوم میاوردند اقدام به ابداع فنون و حرکاتی کردند که امروزه ما آن را به نام جوجیتسو میشناسیم.
این حرکات شامل بر ضربه زدن - گرفتن - پرتاب کردن - و فشار آوردن بر روی مفاصل حریف بود در دورانهای مختلف استادان این فنون با تعلیم و گسترش این فنون باعث پیشرفت و تکامل کیفی و کمی تکنیکهای جوجیتسو شدند.
در این میان نیز استادانی بودند که با تکمیل و توسعه بخشی از این فنون و حذف حرکات مرگبار و خطرناک جوجیتسو ورزش جدیدی را ابداع کردند. مانند پروفسور جیگارو کانو که ورزش جودو را به جهانیان معرفی نمود .