Animparadise بهشت انیمه انیمیشن مانگا

 

 


دانلود زیر نویس فارسی انیمه ها  تبلیغات در بهشت انیمه

صفحه 13 از 13 نخستنخست ... 3111213
نمایش نتایج: از شماره 181 تا 184 , از مجموع 184

موضوع: نجوم

  1. #181
    Registered User KOMODZ آواتار ها
    تاریخ عضویت
    Jan 2008
    محل سکونت
    BANDAR
    نگارشها
    158

    پاسخ : نجوم

    آتشفشان هاوایی به کمک شناسایی منشاء ماه می آید:

    محققان ناسا معتقدند که با بررسی سنگهای آتشفشان "کیلائوا" در جزایر هاوایی می توان اطلاعات مهمی را در تائید فرضیه ای که براساس آن ماه در اثر برخورد میان زمین و یک جرم آسمانی غول پیکر دیگر تشکیل شده است ارائه کند.

    به گزارش خبرگزاری مهر، محققان ناسا، دانشگاه شیکاگو و دانشگاه آرکانزاس که نتایج تحقیقات خود را در مجله "ساینس" منتشر کرده اند در تحقیقات خود نشان دادند که با بررسی سنگهای آتشفشان "کیلائوا" در جزایر هاوایی می توان فرضیه تشکیل ماه از برخورد یک جرم آسمانی بزرگ با زمین را تائید کرد.

    این دانشمندان با تجزیه ایزوتوپهای آهن حاضر در ماگماهای سرد و جامد شده حاصل از فوران آتشفشان کیلائوا در نوامبر و دسامبر 1959 به این نتایج دست یافتند.

    محققان آمریکایی با بررسی تغییرات ایزوتوپی که در دمای پایین و تنها برای عناصر سبکی چون اکسیژن به ثبت رسیده است این احتمال را نشان دادند.

    این محققان موفق شدند تغییرات ایزوتوپی در ماگماهای با دمای حدود هزار و 100 درجه سانتیگراد را اندازه گیری کنند.

    مطالعات قبلی درباره بازالتها توانایی شناسایی جدایی میان ایزوتوپهای آهن را نداشتند اما در این تحقیقات جدید محققان به جای جستجو در کانیهای منفرد در سنگها به دنبال کانیهای پیچیده گشتند.

    دانشمندان با استفاده از یک طیف سنج جدید و به خاطر یک پلاسمای آرگونی که در اطراف دستگاه به دمای 8 هزار درجه کلوین می رسید موفق شدند پونهای تولید شده از ایزوتوپهای آهن را از هم جدا کنند.

    منبع خبر: پایگاه ملی داده‌های علوم زمین و www.irexpert.ir .

  2. #182
    Registered User KOMODZ آواتار ها
    تاریخ عضویت
    Jan 2008
    محل سکونت
    BANDAR
    نگارشها
    158

    پاسخ : نجوم

    تصویری از ابر گازی تایکو

    به گزارش صدای آسمان، تصویر روز نجومی 17 مارچ 2009 بهترین تصویری است که با استفاده از طول موجهای متفاوت از بقایای ابرنواختر تایکو به دست آمده است. تایکو باقی مانده انفجار ستاره ای است که برای اولین بار در 400 سال پیش به ثبت رسید.
    این تصویر ترکیبی از تصویر اشعه ایکسی از رصدخانه مدارگرد چاندرا و تصویری مادون قرمز از تلسکوپ اسپیتزر و تصویری نوری از تلسکوپ کالار آلتو در جنوب اسپانیا است.

    این ابر گازی منبسط شونده از حرارت بسیار بالایی برخوردار بوده و سرعت متغیر انبساط این ابرها ظاهری پف کرده به آن داده است.

    با وجود اینکه تا کنون کسی موفق به شناسایی ستاره ای که این ابر با نام رسمی SN 1572 نشده است اما ستاره ای به نام تایکو جی که در این تصویر بسیار کم نور دیده می شود به عنوان گزینه اصلی مورد مطالعه قرار گرفته است



    منبع: مهر

  3. #183

    پاسخ : نجوم

    ابر نو اختر عجیب SN2008ha
    تقریبا بلافاصله پس از اکتشاف آن توسط کارولین مور 14 ساله در رصد خانه ی پاکت و گروه جستجوگران نو اخترها، در طیف این ابرنواختر هیچ نشانی از مولکول های هیدروژن یافت نشد، که به معنای این است که این ابرنواختر از انفجار یک کوتوله ی سفید در یک سیستم دوتایی که مواد ستاره ی مادر را به خود جذب کرده ایجاد شده است. ولی اگر چنین است،پس چرا این ابرنواختر 50 بار از ابرنواخترهای هم رده ی خودش کم نور تر بود؟


    در حال حاضر در شماره ای جدید از مجله ی Nature ستاره شناسان از دانشگاه کویین،در مورد این ابر نو اختر این طور گفته اند :از آن جایی که هیچ مولکول هیدروژنی در این انفجار یافت نشده،این انفجار ابرنواختری از نوع دوم می تواند باشد که بر اثر فروپاشی هسته ی یک ستاره به وجود می آید.آن ها همچنین از کم بودن خطوط طیفی سیلیکون یونیزه شده درنور دریافت شده از آن نتیجه گرفتند که این ابرنواختر از نوع 1 نمی تواند باشد.

    پس اگر ابر نو اختر SN2008ha از نوع دوم است،این بدین معنا می باشد که نه بر اثر انفجار کوتوله ای سفید بلکه به دلیل انفجار ستاره ی سنگین تر بوده.ولی چرا اثری از هیدروژن نیست؟



    جواب آن می تواند در از دست رفتن جرم نهفته باشد.بعضی ستارگان می توانند بسیار وزین و پرنور باشند که لایه های بیرونی هیدروژن خود را بر اثر بادهای شدید خود از دست بدهند،و به علت اینکه بسیار پرجرم هستند مستقیما و بدون اینکه انرژی را به لایه های بیرونی منتقل کنند تبدیل به سیاه چاله می شوند،که این می تواند میزان نورانیت انفجار را نیز توجیه کند.

    دکتر والنتی می گوید:این یک واقعه ی بسیار مهم است.اگر این یک انفجار از ستاره ای بسیار پر جرم باشد،این اولین نمونه ای است که با تئوری ستارگان پر جرم درباره ی اینکه آن ها لایه های بیرونی خود را بر اثر فشار تابشی خود از دست می دهند جور در می آید واحتمالا سپس بلافاصله به یک سیاه چاله تبدیل می شوند.

    دکتر والنتی و تیمش بسیار امیدوار هستند که نمونه های بیشتری از این نوع انفجارها پیدا کنند و این کاری است که با راه اندازی تلسکوپ Pan-STARRS در ماه گذشته شروع شده است


    منبع:آسمان شب ایران

  4. #184
    Registered User KOMODZ آواتار ها
    تاریخ عضویت
    Jan 2008
    محل سکونت
    BANDAR
    نگارشها
    158

    پاسخ : نجوم

    خورشیدگرفتگی
    Solar eclipse


    یکی از پدیده هایی که همواره نظر انسان را به خود جلب کرده خورشیدگرفتگی است.

    خورشید گرفتگی زمانی رخ می دهد که سایه ماه روی سطح زمین می افتد .برای این منظور باید ماه بین زمین وخورشید باشد.در حقیقت خورشید گرفتگی اختفاء خورشید توسط ماه می باشد از طرف دیگر باید به آن گرفتگی زمین گفت چراکه طبق تعریف گرفتگی زمین از سایه جسم دیگر یعنی ماه گذر می کند.


    خورشید گرفتگی تنها زمان ماه نو رخ می دهد یعنی زمانیکه ماه در حالت مقارنه با خورشید می باشد اما بدلیل زاویه مداری ماه با صفحه مدار زمین که مقدار آن 15/5 درجه می باشد در هر ماه نو گرفتگی رخ نمی دهد اين امر بدان معني است كه ماه در اغلب اوقات درسطح پايين تر و يا در سطح بالاتر از مدار زمين قرار دارد. صفحه ي مدار زمين به دور خورشيد با اهميت است زيرا سايه ي زمين دقيقا" در همين صفحه قرار دارد. . در طي ماه نو ، قمر طبيعي زمين مي تواند تا بيش از 32000 كيلومتر از بالا يا پايين سايه ي زمين عبور كند بنابراين کسوفي رخ نخواهد داد.

    شرط مهم گرفتگی علاوه بر مقارنه، قرار گرفتن ماه در نقطه گره مداری هم می باشد.البته این تطابق صددرصد لازم نیست و75/18 روز قبل یا بعد از این موقعیت ویژه نیز می توان منتظر رخ دادن گرفتگی بود.(همین زمان موجب بوجود آمدن فصل گرفتگی شده است.)

    با توجه به اینکه نقاط گره ای روی دایرﺓ البروج به سمت غرب حرکت می کنند ماه در کمتر از 6 ماه به نقطه گره مقابل می رسد وبعد از گذشت 62/346 (یا 346 روز و14 ساعت و52 دقیقه و6/50 ثانیه)روز نیز به همان گره اولی می رسد این زمان سال گرفتگی نام دارد. مدت سال گرفتی بدلیل جابجایی قابل ملاحظه گره مدار در خلاف جهت حرکت خورشید،کوتاهتر از سال نجومی است.



    پیش بینی گرفتگی

    منجمین بابلی پدیده های مختلف آسمانی را به همراه زمان آن به دقت روی لوحه های گلی ثبت می کردند. با رصدهای پیگر و متداوم در طول قرن ها نظمهای خاصی در زمان پدیده های نجومی یافتند. فاصله ی زمانی بین مقارنه ها و رجعتهای سیارات، کسوف ها و خسوف ها از جمله دوره های منظمی بود که منجمین بابلی به آنها توجه کردند. با بدست آوردن این دوره ها ایشان می توانستند این پدیده ها را با دقت قابل قبول پیش بینی کنند.

    در این میان جالب توجه ترین پدیده ی آسمانی، کسوفها و خسوف ها بودند. با رصد این پدیده ها و ثبت آنها، ایشان توانستند نظم بین گرفتها را پیدا کنند. ایشان متوجه شدند از میان این گرفتگی هایی که معمولا" همه ساله روی می دهند، هر کدام پس از 18 سال دوباره تقریبا" به همان شکل تکرار می شوند.



    دوره ی ساروس

    دوره ی ساروس، دوره ای است با چرخه ای حدود 18 سال و 11 روز و 8 ساعت (تقریبا" 6585 و یک سوم روز) که می تواند برای پیش بینی گرفتگی خورشید و ماه استفاده شود. بعد از گذشت 18 سال از یک کسوف یا خسوف،مکان نقاط گره ای مدار ماه به جای قبلی خود بر گشته ، ماه و خورشید و زمین تقریبا" دوباره به حالت قبلی برمی گردند و کسوف یا خسوفی شبیه همان کسوف یا خسوف قبلی (از لحاظ مکان وقوع ،زمان وقوع ،شکل گرفتگی واندازه گرفتگی )روی می دهد. گفته می شود این گرفتهای مشابه تشکیل یک دنباله می دهند.هردنباله ساروسی دارای یک شماره اختصاصی می باشد.

    این ارتباط اولین بار توسط کلدانی ها یا منحمین بابلی چندین قرن قبل از میلاد مسیح کشف شد. بعد ها این ارتباط به دست منجمین یونانی و رومی و مسلمان رسید. ساروس اولین بار توسط ادموند هالی در سال 1691 به چرخه ی کسوفها اطلاق شد، که آن را از یک دایرة المعارف بیزانسی در قرن 11 گرفته بود. واژه سومری/بابلی «سار» یکی از یکاهای اندازه‌گیری بود و ارزش عددی آن ظاهراً 3600 بوده‌است.در بعضی منابع نیز کلمه ساروس به معنای تکرار آمده است.

    با توجه به تطابق های زیر می توان زمان رخ دادن گرفتگی ها را پیش بینی کرد:

    1- 223 ماه هلالی (سينوديكي)=6585.32 روز که در آن، ماه هلالي: فاصله زماني بين دو ماه بدر متوالي برابر با 29 روز و12 ساعت و 44 دقیقه

    2- 242 ماه گرهي=6585.36 روز که در آن،ماه گرهي: فاصله زماني بين دو عبور ماه از يك گره برابر با 27 روز و5 ساعت و6 دقیقه

    3- 239 ماه آنومالي=6585.54 روز که در آن،ماه آنومالي: فاصله زماني بين دو عبور متوالي ماه از نقطه اوج (يا حضيض)مداريش برابر با 27 روز و13ساعت و19 دقیقه

    4- 19 سال گرفتگي=6585.78 روز که در آن، سال گرفتگي: دوبرابر فاصله زماني بين دو فصل گرفتگي متوالي



    در نتيجه تطابق مورد اول ومورد دوم ،هر گرفتگي به فاصله 6585.5 روز(18 سال 11 روز و8 ساعت كه البته با توجه به وجود سال هاي كبيسه مي تواند 18 سال و10 روز و 8 ساعت يا 18 سال و12 روز و8 ساعت باشد)از گرفت قبلي رخ مي دهد. بخاطر 8 ساعت تاخير (قسمت اعشار مورد اول)مكان رويت گرفتگي هاي متوالي(در هر دنباله ساروسي) به اندازه يك سوم چرخش روزانه زمين به سمت غرب جابجا مي شوند.بنابراین بعد از گذشت 3 دوره می توان منتظر وقوع یک گرفتگی در یک مکان مشخص از زمین بود.برای نمونه اگر امسال در ایران یک گرفتگی خورشید رخ دهد در 3 دوره یا حدود 54 سال دیگر نیز یک گرفتگی مشابه در ایران رخ خواهد داد.



    تطابق با مورد سوم نيز به اين منجر مي شود كه در هر دنباله ساروس، بدنبال هر گرفت كلي يك گرفت كلي وبه دنبال هرگرفت طولاني يك گرفت طولاني ديگر رخ دهد الي آخر.

    تفاوت مورد اول و مورد چهارم یعنی 46/0 نیز موجب انتقال مسیر گرفتگی به اندازه 2 تا 3 درجه به سمت شمال یا جنوب مسیر گرفتگی قبلی می شود.در نهایت٬ هر دوره ساروسی به سمت قطبها پیش رفته ودر آخر پایان می یابد.هردوره ساروسي مي تواند شامل 43 خورشيد گرفتگي و 28 ماه گرفتگي باشد .

    یک دنباله ساروسی نوعی (که خود شامل چندین دوره ساروسی حدودا" 18 ساله است)برای خورشید گرفتگی ،زمانی که ماه نو به اندازه 19 درجه شرق یک گره باشد آغاز می شود.اگر اولین گرفتگی دنباله ساروسی، زمانی رخ دهدکه ماه در گره نزولی باشد مخروط سایه ماه از فاصله 3500 کیلومتری پایین تر از زمین عبور خواهد کرد ویک گرفتگی جزیی از ناحیه قطب جنوب زمین مشاهده خواهد شد.در گرفتگی بعدی (متعلق به همین دنباله)مخروط سایه ماه در حدود 300 کیلومتر به زمین نزدیک تر خواهد شد وگرفتگی با درصد بیشتری در ناحیه قطب جنوب والبته در عرض های بالایی تر مشاهده خواهد شد.بعد از گذشت 10 یا 11 دوره ساروسی (در حدود 200 سال)اولین گرفتگی حلقوی در نزدیکی قطب جنوب زمین رخ خواهد داد.در طی 950 سال بعدی یک گرفتگی حلقوی طی هر 18.031(یک دوره ساروسی)رخ خواهد داد البته هربار به اندازه 300 کیلومتر در عرض های جغرافیایی بالاتر زمین رخ خواهد داد.در نیمه راه این دنباله ساروسی، گرفتگی های طولانی مدت در منطقه نزدیک استوای زمین رخ خواهد داد.سپس آخرین گرفتگی حلقوی این دنباله ساروسی در نزدیکی قطب شمال زمین به وقوع خواهد پیوست.تقریبا" 10 گرفتگی بعدی دنباله بصورت جزیی بوده وهربار نیز مقدار گرفتگی بتدریج کمتر خواهد شد.در انتها، دنباله بعد از گذشت 12 (یا بیشتر)قرن بعد از شروع از ناحیه جنوب زمین در ناحیه شمال زمین به آخر خواهد رسید.بدلیل بیضوی بودن مدار زمین وماه طول وتعداد گرفتگی های هر دنباله ثابت نیست.طول یک دنباله ساروسی می تواند بین 1226 تا 1550 سال متغییر باشد وتعداد گرفتگی ها در هر دنباله نیز می تواند بین 69 تا 87 باشد که از میان آنها 40 تا 60 مورد مرکزی هستند(یعنی گرفتگی کلی یا حلقوی).


    گرفتگیهای دنباله هایی که در نزدیکی گره صعودی ماه رخ می دهند بعد از آغاز دنباله در ناحیه قطب شمال زمین، به تدریج به سمت نواحی جنوبی تر جابجا می شوند ودر انتها در ناحیه قطب جنوب خاتمه پیدا می کنند.

    دنباله هایی که در نزدیکی گره صعودی ماه رخ می دهند دارای شماره فرد و گرفتگی هایی که در نزدیکی گره نزولی ماه رخ می دهند دارای شماره زوج هستند.روش شماره بندی دنباله ساروس ها اولین بار توسط ستاره شناس آلمانی وان دن برگ در سال 1955 در یک کتاب معرفی شده است.او شماره یک را به یک زوج دنباله گرفتگی خورشید وماه که در هزاره دوم قبل از میلاد در جریان بودند اختصاص داد.با توجه به اینکه شماره دنباله ساروس ها به زمان آغاز یا انتهای دوره ها بستگی ندارد درک شماره بندی ها دشوار است .شماره بندی براساس زمانی که دنباله ساروسی به بیشینه خود می رسد انجام می شود.منظور از بیشینه زمانی است که مخروط سایه در نزدیکترین فاصله از مرکز زمین باشد.

    از آنجاییکه 2 تا 5 خورشید گرفتگی در هرسال رخ می دهد در هرزمان بطور میانگین 40 دنباله ساروسی در جریان وفعال است برای مثال در نیمه آخر قرن بیستم 41 دنباله ساروس در جریان بوده که 29 تای آنها خورشید گرفتگی مرکزی(حلقوی وکلی)داشته اند.با به آخر رسیدن دنباله ساروس ها، دوره های جدید آغاز می شوند.

    اولین پیش بینی گرفتگی در تاریخ به تالس میلتوس نسبت داده شده است.ظاهرا"او برای اولین بار در سال585 قبل از میلاد یک گرفتگی خورشید را قبل از غروب خورشید پیش بینی کرده بوده است.


    اشکال گرفتگی



    اندازه ظاهری ماه وخورشید آنگونه که از زمین مشاهده می شود بسیار نزدیک بهم می باشد امابدلیل بیضوی بودن مدار زمین وماه دارای تغییراتی نیز می باشد.

    بسته به فواصل بین خورشید ماه وزمین گرفتگی متفاوت خواهد بود.

    در خورشید گرفتگی کلی اندازه ظاهری ماه از خورشید بزرگتر بوده و نوک مخروط سایه ماه به سطح زمین می رسد نقاطی از زمین که در این سایه قرار گرفته باشند می توانند شاهد یک گرفتگی کلی باشند که در آن آسمان نسبتا" تاریک شده ستاره های پرنور آسمان ظاهر شده ومی توان تاج خورشید را نیز مشاهده کرد.زمانی که ماه در نقطه حضیض مداری خود باشد( اندازه ماه بزرگترین باشد) وخورشید در اوج باشد (اندازه خورشید کوچکترین باشد)

    خورشید گرفتگی میتواند تا 7 دقیقه و31 ثانیه ادامه پیدا کند. این مقدار بیشینه گرفتگی خورشید می باشد.البته برای وقوع این بیشینه مکان گرفتگی باید در نزدیکی استوای زمین وزمان رخ دادن نیز در وسط روز یعنی ظهر هنگام باشد.





    یکی از پدیده های جالب ودیدنی زمان گرفتگی کلی ،پدیده حلقه یا نگین الماس (diamond ring)است.درست لحظاتی قبل از اینکه خورشید بطور کامل پشت ماه پنهان شود یا درست لحظاتی بعد از اینکه خورشید از پشت ماه کنار می رود وشروع به ظاهر شدن می کند(انتهای گرفتگی کلی) حفره های سطح ماه (در واقع تورفتگی هاو انحرافهای لبه ماه از شکل دایره کامل)در لبه کناری آن اجازه می دهند که پرتوهای نور قرص خورشید از میان آنها عبور کرده و درحالیکه هنوز خورشید پنهان است (و آسمان تاریک است)طی چند ثانیه بصورت دانه هایی درخشان ظاهر شوند.این پدیده به افتخار فرانسیس بیلی که در سال 1836 به توضیح آن پرداخت دانه های تسبیح بیلی هم نامیده شده است.از آنجاییکه در زمان این پدیده نقاط کوچکی از قرص خورشید آشکار است مشاهده این پدیده با چشم غیر مسلح ایمنی ندارد.این پدیده در عکسها بسیار جالب به نظر می رسد.یکی دیگر از پدیده های جالب زمان گرفتگی کامل ،مشاهده نوارهای روشن وتاریکی است که مانند موج وبا سرعتی مشخص روی سطوح سفیدی که روی سطح زمین قرار گرفته اند حرکت می کنند.



    در خورشید گرفتگی حلقوی بدلیل بیشتر بودن فاصله ماه با زمین، اندازه ماه نسبت به خورشید کوچکتر است وقرص ماه نمی تواند کل قرص خورشید را بپوشاند در این حالت آسمان تاریک نمی شود ونمی توان شاهد تاج بود.در خورشید گرفتگی حلقوی ،نوک مخروط سایه ماه به زمین نمیرسد.




    در خورشید گرفتگی کلی –حلقوی اندازه ظاهری ماه وخورشید برابر است و در ابتدا وانتهای گرفتگی در نقاطی که گرفتگی آغازو پایان می یابد گرفتگی حلقوی رخ می دهد ولی در نقاط میانه گرفتگی کلی رخ می دهد.در واقع درابتدا نوک مخروط سایه به زمین نمی رسد (گرفتگی حلقوی) بعد از مدتی نوک مخروط به زمین رسیده( گرفتگی کلی )والبته دوباره از زمین فاصله گرفته وگرفتگی دوباره حلقوی می شود.

    در خورشید گرفتگی جزیی مرکزقرص ماه از روی مرکز قرص خورشید عبور نمی کند وماه بدلیل کوچک بودن ظاهری نمی تواند جلوی کل قرص خورشید را بپوشاند. این خورشید گرفتگی از مناطق وسیعتری از زمین قابل مشاهده است گفتنی است که این نقاط در منطقه نیم سایه ماه قرار دارند.در زمان خورشید گرفتگی کلی مناطقی که در خط گرفتگی نیستند یعنی مناطقی که شمال یا جنوب این خط هستند شاهد خورشید گرفتگی جزیی خواهند بود وهر چه فاصله آنها با خط گرفتگی بیشتر باشد مقدار گرفتگی هم کمتر خواهد بود.



    مطالبی خواندنی از گرفتگی

    بيشترين تعداد ممكن گرفتگي طي يك سال 7 عدد مي باشد.در سال 1935 پنج عدد خورشيدگرفتگي ودو عدد ماه گرفتگي ودر سال 1982 نيز 4 خورشيد گرفتگي و3 ماه گرفتگي رخ داد ه است.حداقل تعداد گرفتگي نيز 2 مي باشد كه آنهم گرفتگي خورشيد است.

    طول سايه ماه بين 381000 تا 365000 كيلومتر(مقدار متوسط 372000) متغيير است.از آنجاييكه فاصله متوسط ماه تا زمين 384000 كيلومتر است طول سايه در حد متوسط كوتاه تر از اين است كه به زمين برسد بنابراين تعداد ماه گرفتگي جزيي به كلي به نسبت 4 يا 5 مي باشد.بطور ميانگين در هر قرن 238 گرفتگي كلي مي تواند رخ دهد.

    در قرن 21 هم 224 گرفتگي رخ خواهد داد كه از آنها 68 گرفتگي كلي 72 عدد حلقوي 7 مورد كلي حلقوي(كه در آنهازمان گرفتگي حلقوي بيشتر از كلي است) و77 مورد نيز جزيي خواهد بود.

    پهناي منطقه گرفتگي خورشيد بر سطح زمين از 272 كيلومتر تجاوز نخواهد كرد.

    طولاني ترين زمان ممكن گرفتگي خورشيد در سطح زمين 7 دقيقه و31 ثانيه است كه البته تاكنون چنين گرفتگي اي مشاهده نشده است فقط گرفتگي سال 1955 در فيليپين 7 دقيقه و8 ثانيه گزارش شده است.طولاني ترين گرفتگي در قرن 21 در سال 2009 با زمان 6 دقيقه و30 ثانيه خواهد بود .كوتاه ترين زمان گرفتگي هم مي تواند كمتر از يك ثانيه باشد.در سال 1986 در يك گرفتگي كلي حلقوي كه بيشتر آن بصورت حلقوي بود زمان گرفتگي كلي در حدود يك دهم ثانيه گزارش شده است.كوتاهترين گرفتگي قرن 21 هم در سال 2067 خواهد بود كه زمان آن تنها 8 ثانيه است.

    حداكثر زمان گرفتگي حلقوي در حدود 12 دقيقه و24 ثانيه است.حداكثر گرفتگي جزيي خورشيد در سال 2051 رخ خواهد داد كه در آن 98.5 درصد خورشيد گرفته خواهد شد.در سال 2098 هم گرفتگي خورشيد تنها 0.004 درصد خواهد بود.

    طولاني ترين خورشيد گرفتگي مشاهده شده به مدت 72 دقيقه در سال 1973 بوده است.در اين گرفتگي يك هواپيما كه به تجهيزات مناسب رصد مجهز بود در مخروط سايه گرفتگي به مدت 72 دقيقه آنرا در ارتفاع 55000 پايي تعقيب كرد.

    احتمالا" اولين خورشيد گرفتگي به ثبت رسيده در سال 2136 قبل از ميلاد ودر زمان امپراطوري چانگ كانگ در چين بوده است.چينيها عقيده داشته اند كه در زمان گرفتگي يك اژدهاي گرسنه در حال بلعيدن خورشيد مي شود به همين منظور آنها با كوبيدن بر طبل وايجاد سروصدا سعي در ترساندن آن اژدها داشته اند.ظاهرا" اين عقيده بسياري از تمدنهاي ديگر نيز بوده است.

    جالب است بدانيد بدليل دور شدن تدريجي ماه از زمين ،آخرين گرفتگي كلي در 700 ميليون سال آينده رخ خواهد داد.در آن زمان ماه به اندازه 29000 كيلومتر از زمين دورتر خواهد شد وقرص ماه بخاطر كوچك شدن ظاهري ديگر نمي تواند جلوي قرص خورشيد را بطور كامل بگيرد.
    منبع:www haftaseman ir
    از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است
    وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است

Tags for this Thread

علاقه مندی ها (Bookmarks)

علاقه مندی ها (Bookmarks)

قوانین ارسال

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست در پست خود ضمیمه کنید
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
بهشت انیمه انیمیشن مانگا کمیک استریپ