الان دارین چه انیمیشنی می‌بینین؟

[Shaparak]

یادم رفت این رو بگم. اومده بودم پست بزنم مثلا:

من این اواخر Arcane رو دیدم. اگر زیاد با انواع مدیا سرو کله زده باشین، به نظرم با من موافقید اگر بگم که از نظر داستانی اثر خارق العاده ای نیستش. من بیننده دائما 5 دقیقه از داستان جلوتر بودم. ولی موسیقی و خصوصا گرافیک بسیار استثنایی داشت و فکر می‌کنم این قضیه مهمترین نکتۀ این انیمیشن محسوب می‌شد. در عین حال این رو هم نمی‌شه نادیده گرفت که عنصر غافلگیری صرفا یه بخش از ماجراست؛ قرار نیست چون با یه داستان تیپیکال مواجه هستین نتونین ازش لذت ببرین. در نتیجه من بخش‌های جذابی توش پیدا کردم. مثل روایت موسیقایی قضیه به جای استفاده از فلش بک صرف. اونجا که Ekko و Jinx با هم رو در رو شدن. تکنیک جذابی بود برای ساندویچ کردن قضیه؛ و خب دوست دارم بگم که joint های داستان هم چفت و بست خوبی داشت.

اما! نمی‌تونم انکار کنم که تا چه اندازه شخصیت‌پردازی‌ها کلیشه‌ای بودن. یعنی شما می‌دونین من چقدر بدم میاد به یه داستان بگم کلیشه‌ای؛ شاید در کل 4 بار هم تو این سال‌ها به کار نبرده باشمش؛ ولی یک زمان‌هایی هم واقعا لغت دیگه‌ای از نظر فنی براش نمی‌تونم پیدا کنم. یعنی توی تک تک شخصیت‌ها عنصر کلیشه رو می‌تونستید به وضوح ببینید. توی اون پدر خوانده ای که جونش برای بچه های ناتنیش در میره، اون روایت هابیل و قابیلی، اون شاگردی که تا به نوایی می‌رسه چشمش رو روی استادش می بنده؛ اون کرکتر اغوا گری که کنار تو سایه ایستاده و داره به کرکتر خام دست داستان کردیت میده. الی آخر. یعنی به نظرم غرب هنوز جا داره تا بتونه خوب داستان‌سرایی فانتزی کنه.
منتها این وسط من با داستان این آدم‌ها بیشتر خوش گذروندم:
با Victor.
با یکی از ابعاد Silco در مقابل Jinx.
با Vi و Caitlyn در مقابل هم.(این یکی از دوتای دیگه عادی‌تر بود بتصورم؛ ولی شخصا علاقۀ ویژه‌ای به این سبک از شکل‌گیری ارتباطات دارم.)


گلدن کاپ کلیشه‌ای ترین کرکترها هم می‌رسه به Jayce و Jinx. اولی که اصلا یعنی اخخخخخ!

[Shippuden]

کلا ساخته های این استدیو همچین ویژگی رو دارند که داستان خیلی پیچیده نیست و اگه هم هست جوری بهش پرداخته میشه که انگار همین که هست و شما به عنوان بیننده فقط باید از فرصتی که بهتون داده استفاده کنید با شخصیت ها همراه بشید و از این دنیا لذت ببرید و نپرسید چرا و چگونه و چطور فقط قبول کنید که این دنیا به این صورت هست پر از جزئیات مختلف که اصلا هم لازم نیست درموردشون چیزی بدونید یا اینکه تو داستان اصلا به کار میاد یا نه.
ولی من به شخصه قلعه متحرک هاول رو دوست داشتم و از اون کارهایی هست که دیدنش برای بارهای بعد باز هم میچسبه البته کتابی که ازش اقتباس شده رو نخواندم و نمیدونم که داستان چطور بوده و چقدر توش تغییرات ایجاد شده ولی این انیمه پر از لحظه هایی هست که تو ذهن ادم میمونه حساسیت هاول به رنگ موهاش ، در عجیب قلعه که به جاهای مختلفی باز میشد، اتاق هردم بیل هاول که توش پر از چیز میزهای مختلف بود، اتیش داستان یا اون مترسک که رو چوبش میپرید و ...

منم همین رو گفتم ولی آخر سر پاک کردم اره توتورو و یا حتی شهر اشباح (که فکر کنم جایزه هم برده) اونا هم داستان مشخصی نداشتن ولی اون استعاره، تشبیه و نکته هایی که زیر داستان بود معنا داده بود. حالا هیچکدوم دقیق یادم نیست که بخوام باز کنم توضیح بدم.

گفتم دو سه ویژگی خوب داره مثل گلستان، صحنه ستاره ها، معماری ساختمان ها و شهرها و اون سه مورد آخری که شما گفتی همه جالب و قشنگ بودن.

حالا تو این رو می‌گی؛ ولی من شخصا هاول رو با اختلاف، بیشتر از کارهای دیگۀ میازاکی دوست دارم. : ))
این داستان تنها داستانیه که سن و سال کرکترهاش یه سرو گردن از سایر کارهاش بالاتره؛ در نتیجه دغدغه‌های داستان و کرکترهاش هم اساسا فرق می‌کنه.
در عین حال این رو هم نباید فراموش کرد که جنگ و طبیعت همیشه مهمترین دغدغه‌های میازاکی بودن؛ اما راستش رو بخوای با تمام داستان هایی که بعد از اون در مورد جنگ کار کرد، به تصور من هیچکدوم به ظرافت این یکی از آب در نیومدن. خشن؛ و در عین حال لطیف!

نمیدونم شاید انتظار خیلی بالایی داشتم شاید سلیقه ای بود و یا چون خیلی دیر دیدم کارهای زیادی قبلا دیده باشم که این به چشمم نمیاد.
مثلا راجب همین قصه جنگ من Grave of fireflies رو بهترین میدونم البته تو این موضوع خیلی دیدم شاید کارهای بهتری هم باشه.
درسته خیلی خشن هست ولی به نظرم بی رحمی جنگ رو بهتر نشون میده.

بعد چند روز الان هم که بهش فکر میکنم هنوز ویژگی خاصی به یادم نمیاد که با اون قلعه متحرک هاول رو بخوام معرفی کنم

[Shaparak]

من گفتم جنگ ولی نه به اون معنی که بشه گذاشتش کنار Grave of the fireflies. و خب من داشتم در مورد کارهای خود میازاکی صحبت می کردم؛ مثل Kazetachinu.
جنگ هم به هر صورت ابعاد خودش رو داره؛ میازاکی توی کارهاش اغلب یه بخش سرزنده ای داره که تم اصلی داستانه و جنگ در متنش اتفاق می افته. معمولا اون همه بی پرده در مورد خشونت جنگ صحبتی نمی‌کنه. مثل همین Kazetachinu که داستانش حول قضیه دیزاین هواپیماهای جنگی می‌گرده. هاول هم خیلی ساده یه داستان عاشقانه در پس زمینۀ یه جنگه با کرکترهایی که درگیر جنگن. و خب در عین حال یه ارتباط قشنگی هست بین هاول که قلب نداره، جنگی که درگیرشه و دوستش نداره، پادشاهی که از ریپورت دادن بهش در میره و خب سوفی و طلسمش و معنای جنگیدن و این صحبت ها.

ولی خب در کل شخصا علاقه بخصوصی به آثار میازاکی ندارم. 2-3 تا کار داره که منم دوست دارم دیگه. اما آثار همه رو هم که بذارم کنار هم هنوز یه جایی برای هاول دارم.;-)
به هر حال سلیقه ای هست تا یه اندازه‌ای.


پ.ن: اما من هلاک این بودم که بشینم دور اون میز کر و کثیفشون تو قلعه با هم صبحونه نیمرو و بیکن بزنیم XD
فکر می‌کنم که شادی‌های من با سرخوشی‌های کوچیک داستان خیلی مچ بوده باشه. یکی از دلایلی که همیشه دوستش داشتم؛ احتمالا همینه.

[Kaveh]

سبب خیر شدید ... تصمیم گرفتم کارهای میازاکی دوباره دانلود کنم با برادر زاده ام بشینم ببینم (3 سال سن دارد بنظرم از Ponyo خوشش بیاد)

والا من خیلی خاطرات خوبی از قلعه متحرک دارم ولی از طرفی یادم نیست داستان چی بود بنابراین و حتما دوباره این فیلم خواهم دید، بعد میام نظر می دم

[parka]

یه انیمیشنی که چند وقته دارم میبینم Disenchantment هست یا به قول انهایی که دوبلش کردن طلسم شدگان.
داستان انیمیشن تو یه دنیای قرون وسطایی می گذره پادشاهی که همسر اولش رو از دست داده و شاهدخت تیابینی از اون به بعد در کنار پدر و نامادری و برادر ناتنی جدیدش زندگی می کنه دنیایی که در اون جادور گرها ، الف ها ، دیو ها و ... هم هستند ولی اشتباه نکنید نه Disenchantment قراره نیست شبیه یکی از کارهای پریان دیزنی باشه و شاهزاده تیابینی (بین) هم هیچ شباهتی به سفید برفی و سیندرلا نداره. شخصیت اصلی داستان بین هست شاهزاده ای که بیشتر وقتش به مستی، شرط بندی ، الواطی و دردسر درست کردن میگذره و پدرش، پادشاه هم امیدی به اصلاحش نداره و بین تو یکی از همین الواطی هاش با الفو یه الف افسرده که از دنیای شاد و ابنباتی و پر از شعر و اواز الف ها در رفته و لوسی یه تسجم شیطانی اشنا میشه و این دو تا تبدیل میشتن به دوستان بین و کسایی که تو دردسرهای بعدی که خودشون هم بیشتر باعثش هستند به بین کمک می کنند.
خوب باید بگم که Disenchantment مناسب بچه ها نیست پس به خیال یه داستان پریان سراغش نرید و اماده شوخی های بزرگ سالانه اش باشید نکته دیگه اینکه من معمولا سراغ دوبله نمیرم و ترجیحم زبان اصلی است ولی دوبله این انیمیشن خالی از لطف نیست و حتی تو دوبله یه سری از شوخی ها بزرگسالنه تر هم شدن.