با اجازه مدیر بخش...
و حالا پاسخ های کارگردان استرالیایی انیمیشن( پیتر کورنول) به بعضی سوالات در مورد ساخت این اثر:
س. چه چیز الهام بخش شما برای ساخت "بخش 13" بود؟
من میخواستم داستان این آدم بیچاره رو بگم که در این بیمارستان وحشتناک بیدار میشه. مادر من دکتر بود و من در زمان بچگی زمان زیادی رو در بیمارستان های مختلف گذروندم. میخواستم نیم نگاهی به ترس واقعی مردم از بیمارستان داشته باشم. تقریبا همه ما سرآخر کارمون به بیمارستان میکشه. و وقتی به اونجا رسیدیم ، به طور کامل وابسته به مرحمت دکترها هستیم ! واقعا چقدر احساس امنیت میکنید؟
س. پروسه داستان نویسی چقدر سخت بود؟
ایده اصلی داستان اصلا تغییر نکرد، اما من چرک نویس های زیادی داشتم.به هر حال این فیلم صحنه های اکشن زیادی داشت ، واقعا میخواستم بینندگان رو در میان سفر این مرد بکشونم ، در حالی که داشت رازها و عجایب این بیمارستان رو کشف میکرد...
س. انیمیشن استاپ – موشن چیه؟
استاپ موشن سبکی از انیمیشنه که درش به عروسک ها و اشیا تصوری از حیات داده میشه ، به این وسیله که هر حرکت رو به چند حالت ساکن ولی پیشرونده تقسیم میکنیم و ازهر حالت یک عکس میگیریم. وقتی که سکانس با سرعت عادی دیده شه ، این جور به نظر میاد که عروسک خودش داره حرکت میکنه.
س. از اول استوری برد رو کامل کردین؟
بله. من خودم تمام استوری برد رو کشیدم. 780 زاویه دوربین مختلف در طول فیلم وجود داره چون حرکات زیادی در یک قاب وجود داشت ، معمولا بیشتر از یک پنل برای هر قاب میکشیدم. تمام حرکات به طور کامل در استوری برد پیش بینی شد به همراه حرکت دوربین در هر لحظه که مثل یه کاراکتر جدا در نظر گرفته میشد. من انیمیشن رو با 25 فریم در ثانیه ساختم ، در نتیجه حدود 20250 فریم عکس گرفته گرفتیم.
س. چرا استاپ موشن رو انتخاب کردین؟
میخواستم انیمیشنی خلاقانه و با ارزش ولی با سرمایه اندک بسازم. از همون اول من میز انیمیشن رو در اتاق خوابم ساختم. من تاحالا استاپ موشنی شبیه این ندیده بودم و فکر میکردم میتونم کار بکری انجام بدم که تا حالا کسی ندیده باشه.
س. شما خاطره ی تلخی از بیمارستان دارید؟
نه. اما خیلی ها این سوال رو از من پرسیدن.
س. کاراکتر ها رو چطور ساختین؟
کاراکترها روی سیم مفتول نرم به دست خودم ساخته شدن. جنسشون ترکیبی از رس ، سیلیکون و پلیوریتان بود.
س. صحنه رو چطور ساختین؟
اکثرشون توسط "گلن واتسون" و با چوب ساخته شدن. در حقیقت فقط سه کریدور وجود داشت ، هر کدوم به طول 2 فوت ( تقریبا 62 سانتیمتر .م ) با لامپ هایی که در سقفشون قرار داشت. وقتی دوربین ها در طول کریدورها میرفتن ، در واقع هیچ حرکتی نداشتن. در عوض این که دوربین روی ریل حرکت کنه ، من با دست اونا رو حرکت میدادم تا موقع گرفتن عکس حالت بلور (ماتی حرکت .م ) داشته باشه.
البته این انیمشن مورد علاقه Enigmatic عزیز هست ، امیدوارم یکم خستگی مسولیت جدیدش از تنش دربیاد.
علاقه مندی ها (Bookmarks)