شاعران بهشت

[sasuke.sama]

امام حسین
حسین عزیز دل ها***وقتی رسید کربلا***گفتا اگر بمیرم
ظلم رو را نمی پذیرم***آمده ام به کربلا***زنده کنم دین خدا
خوبی ها رو صدا کنم***بدیها رو جدا کنم***صلح و صفا به پا کنم
آمده ام به کربلا***فدا کنم***علی اصغرم را
سه ساله دخترم را***قاسم و اکبرم را***دست برادرم را

[naruto3]

آخ گفتی امام حسین ! یهو شعر خوندنم گرفته

محرم
باز هم ماه خداست**ماه نیکوی حسین
ماه مشکی پوشی**در غم روی حسین
طبل و سنج و زنجیر**باز شیون دارن
نوحه خوان می خواند**شیر خوار اصغر من
طفل گهواره دل**غنچه پرپر من
کوچه پس کوچه شهد**همه مشکی پوشند
مثل آب چشمه**اشکها می جوشد
من بر یاد اصغر**که شده تشنه شهید
روز و شب گویم**لعنت حق بر یزید

[Jennifer]

متاع گروگانی

آرتمیس چنین گفت روزی به هالی****که چون است زندگی زیرزمینی

بگفت اندر این ناله حرفی ست مبهم***که معنیش جز وقتی که جنی ندانی

تو به کز توانایی خوش گویی****چه می پرسی از زندگی زیر زمینی

سطح زمین را نکودار کاین زندگی زیبا****نماند در این امارت اربابانی

طلایی که اجنه دادند به رایگانی درازای من ز کف****تو گر می دانی مده رایگانی

هر آن قانون شکنی که من کردم اول****مقامات کرد از آن بیشتر سرگرانی

از آن برد قلب مرا دزد گیتی****که گروگان بودم به دست آرتمیس

[Jennifer]

1-چو ایران نباشد تن من مباد *** ز گهواره تا گور یک تن مباد

2-تقلب توانمند کند مرد را *** تو خر کن دبیر خردمند را

[Dr_of_Love]

تاریخ : 20-8-1391 ساعت 1 و نیم بامداد

چشمای تو


اومدی تو سرنوشتم
حالا ساکن بهشتم
تو فرشته خدایی
صادقی و بی ریایی
از حضورت عاشق من
پر شده دقایق من

تو شب سیاه چشمات
مثل لالایی مادر
گم میشم تو خواب و رویا
تا بشه قصه به آخر

رو حریم سبز جنگل
رو تن گلای مخمل
توی اسمون و دریا
اینجا تا اون سر دنیا
رنگ چشمات روبرومه
مشکی رنگ آرزومه
روز دیگه معنا نداره
با دو چشم پر ستاره

**شعر نیست، ترانه ست

[BLUEASh]

مرا با تو عهد و پیمانی ایست
دروغ مگو که کار مردان نیست

اگر فتوتی ایست نثار رندان باد
که ترک جان هنر پیشمرگان باد

تو را چه شد که به یاران پشت کردندی
عزیز خانه ایشان پست کردندی

به مکنت اقبا و دولت دنیا دست نایافته ای پسر!
که فکر ترک حلقه مردان حق افتاده ات به سر؟

گفت آتش، آرام و شمرده، بی صدا اندر خفا
با دلی زنگار بسته چون مرده مردی از جفا

"بعد از این با تو کاری نیست مرا
راست نگویم که نشان ز مردی نیست مرا

از آن خورشت ضحاکیت دادی مرا
و از آن پند شیطانیت گزندی مرا

دل و دین و ایمان بکشتی مرا
سراسر همه یاس و پوچی نشاندی مرا

نه از ناسزا یک دم آسوده ام داشتی
ولی خوب به تزویر و نفاق واداشتی

قسم ها به آن نرگس رنگی ترک شیرین سخن
و آن لعل لب پر شده، زلف چلیپا، شکن در شکن

قسم ها به آن بید مجنون سیمین قد راست گو
قسم ها به آن دل پاک و اندیشه راست جو

دل از غرش سگ و دد هراسان نباد
دل از حرف یاران جانی پریشان مباد

عذاب و بلا جمعشان جور باد
دل از شر عشق سگی دور باد

[animator_2c]

می ترسم از اینکه
امروز دنیایم را گم کنم
در پشت بی خیالی ام
با فکرهایی که در زبان فکرم
متلاشی می شود
این روزها
عشق
سرسره ایست
که بر لبه ی بام دنیاست.

[Yu-chhiang]

.........

[loony]

:دی
هممم...خب من معمولا ,عادت ندارم شعر هام رو به بقیه نشون بدم ، نمی دونم چرا یهو دارم این عادت رو می شکونم :دی

well ....it's kinda once in a lifetime....

.................................................

Beneath the weeping, dark and cold willows
By a lake full of dizzy tears
A girl, I saw
With wobbly hair
Replete with a tired heart
Lifting a pot of water
Dizzy water
Lonely water
Water of tears for bitter songs


Misty fall-like was that night
Without moon
Or star
Or sky


And I saw her
As a cold chanting was filling up the loneliness of eventide
The cold chanting of weeping willows


OH, weeping willows
With thousand and thousand years of weeping
With scars carved by ten year olds


“O, fairy…”
Shouted I
“O, fairy
With the color of the songs of stars
What do you need the water for?”


“In the desert of my forsaken heart
A sick bud of rose I have.”
Said she
And a bitter smile
Fell down from her broken lips

از اون جایی که شاید بعضی ها انگلیسیشون خوب نباشه، واسه تون ترجمه هم میکنم( ولی خب برای اینکه حالت شعر رو حفظ کنه باید یه سری جا ها رو عوض کنم :دی)
هر چند فارسیش رو دوست ندارم ...خیلی خوب نمیشه... ولی خب:

در زیر تاریک بید های سرد مجنون
کنار برکه ای از اشک های گیج
دختری دیدم
با گیسوانی لرزان
لبریز از دلی خسته
که کوزه ای از آب بر می داشت

آب های گیج
آب های دلتنگ
آب های اشک های ترانه های تلخ

مه آلوده خزانی بود آن شب
بی مهتاب
بی ستاره
بی آسمان

و من او را دیدم
در حالی که سرودی سرد تنهایی شامگاه را پر کرده بود
سرور سرد بید های مجنون
بید های هزاران هزار سال آشفتگی
با زخم هایی از حکاکی های کودکان ده ساله

بانگ برآوردم
ای پری وار
به رنگ نغمه های مهتاب
آب را برای چه می خواهی؟

گفت
در صحرای دلم
گلی بیمار دارم

و تبسمی تلخ
از لبانش فرو ریخت...

[Alice]

هیچ ادعایی ندارم در این زمینه،پس سخت نگیرین

من و شعرام و یه فنجون چای داغ
من و یادِش ، من و یک دنیا فراق
من و عکساش ، من و تنهایی و شب
من و دفتر خاطراتم،من و تب
من و سازم، من و آواز ، من و نوت
من و اونی که برام بُت شده،بُت
من و آغازِ یه پایان پیش روم
من و نقاشی محوم روی بوم

[yulia]

سلام ، اینم شعر بنده
شاعر بعد از این


همه نامه هامو ریختی
داخل سطل های آشغال
مگه تو سواد نداری
اینها نامه اند نه آشغال
یه روزی میای می بینی
خالیه سطل زباله
دست تقدیر پس فرستاد
نامه ها رو بی اشاره
همه سطل ها رو میگردی
دنبال یه دونه نامه
خالیه از نامه هام
تمام سطل های زباله
عشقمو تو ریختی دور مثل یه آشغال
تا ابد عشق رو گدایی بکن از
سطل های آشغال

[yulia]

سلام ، اینم شعر بنده
شاعر بعد از این


همه نامه هامو ریختی
داخل سطل های آشغال
مگه تو سواد نداری
اینها نامه اند نه آشغال
یه روزی میای می بینی
خالیه سطل زباله
دست تقدیر پس فرستاد
نامه ها رو بی اشاره
همه سطل ها رو میگردی
دنبال یه دونه نامه
خالیه از نامه هام
تمام سطل های زباله
عشقمو تو ریختی دور مثل یه آشغال
تا ابد عشق رو گدایی بکن از
سطل های آشغال

[animator_2c]

نوشته شما گاهی از شعر دور شده وبه متن ادبی نزدیک می شد به این معنی که خیال انگیزی وآهنگین بودن آن کم می شد ولی نقاط قوت زیادی داشت .
(شاید آنروز که من شاعر بشوم
دیگر اینجا ناله طفل یتیم وزوز گوشم نشود) این قسمتش خیلی آهنگینه!وکلافگی شما شخصیت رو نشون می ده!

باتشکر

[animator_2c]

اینم یک شعر از خودم لطفاً نظر بدین!

دوباره صندلي خالي توو دل من

گرفته در بغلش خاطرات برگشتن


كجاست بوي ترانه كجاست بوي بهشت

كلاس بوي تورا مي‌دهد به ذهن،ومن . . .


فضاي آبي پرواز مي‌چكد امروز

پرنده‌وار مي‌آيم به سمت اين دامن


گرفته دفترمن را خطوط خودكارم

گرفته دفتر من را خطوط آبي تن


شكسته مي‌شود امروز را ترانه نوشت

‌شكسته مي‌شود امروز مرد توي وطن


بيا كه قافيه‌ها تشنه‌ي حضور تواند

بيا كه صندلي خالي تومانده‌ و من

[Alice]

خودشاعرپنداری من گناه کبیرس!اونم وقتی که اعضای بیچارۀ ap مجبور شن تحملش کن!! here it is:

بـبـــــار بـاران و ببـر ، به دور انـدوه مــــرا
بشوی این شیشۀ دل،شراب ده روح مرا
نه یار بُد در ره من نه تاج بوده است مرا
نه زین دل مریض ما علاج بوده است مرا